یکی از اعمالی که شعائر و نشانه ها و زمینه هاي تقوي و رشد معنوي و روحی را فراهم می کند ، عزاداري و سوگواري و ماتم و نوحه سرایی و مرثیه خوانی و ناله و زاري وبی تابی و شیون و جزع وفزع و گریه کردن براي حضرت امام حسین (ع ) است ، چه شعاري از این بالاتر چه یادي از این بهتر چه ذکري از این مهمتر چه علامتی از این واضحتر که انسان یاد حسین (ع ) که یاد خداست کند ، چه ذکري از ذکر حسین (ع) مهمتر که خدا از اول ما خلق الله همه اش یاد حسین (ع ) بوده و به همه عرشیان و انبیاء و واوصیاء و اولیاء توصیه و سفارش یاد وذکر وگریه و عزاداري حسین (ع ) را کرده ، خود خدا به حضرت موسی ع خطاب کرد : اي موسی کسیکه گریه کند و یا بگریاند و یا خود را شبیه به گریه کنندگان در آورد بدنش به آتش جهنم حرام میشود . ( 2) خود پیغمبر خدا(ص ) فرمود : هرچشمی در روز قیامت گریان است مگر چشمی که براي حسین (ع ) گریه کند که در آن روز خندان و مژده به نعمتهاي بهشت به او داده می شود .