مؤسسه نور فاطمه زهراء(سلام الله علیها)

شما اینجا هستید: > سوالات ما

سوالات ما

سوالات ما درباره...

حتما بخوانید
اهل سنت
وهابیت
مسیحیت
زرتشت
یهود
سایر مکاتب

بسم الله الرحمن الرحیم

پاسخ:
گسترش و گونه گونی رسانه ها دیگر جایی برای آن باقی نگذاشته است که کسی حقیقتی را بپوشاند و یا آن را وارونه و تحریف شده نشان دهد. هر فرد یا گروهی در محیط اینترنت یا شبکه های ماهواره ای و تلویزیونی اندیشه ها و باورهای خویش را بیان می کند و بر آن دلیل می آورد و از آن دفاع می کند، و البته اندیشه و باور دیگران را مورد نقد و پرسش قرار می دهد. بی گمان نقد و پرسش موجب رشد اندیشه ها و آشکار شدن حقیقت ها و رسوایی فریب ها خواهد شد.فرهنگ پرسش متقابل ریشه در قرآن کریم دارد. خداوند برای هدایت آدمیان از سویی باورهای راستین؛ یکتاپرستی، صفات خداوند، نبوت و امامت، و زندگی پس از مرگ را بیان می کند، مستند می‌ سازد و همگان را نسبت بدین حقایق ارجمند آگاه می سازد. و از سویی دیگر از ناآگاهان، دودلان، دگراندیشان و منکران پرسش هایی را می پرسد. بنگرید، خداوند از کسانی که به آفریدگار اعتقاد ندارند، می پرسد:
"أَمْ خُلِقُوا مِنْ غَيْرِ شَيْءٍ أَمْ هُمُ الْخَالِقُونَ". طور، 25. آیا از هیچ آفریده شده اندیا آنان (خود) آفریدگارند؟!
این پرسش به یک استدلال استوار اشاره می کند. آدمیان، و تمام گیتی، پدیده است. چه کسی این پدیده ها را پدید آورده و هستی بخشیده است ؟! عقل نمی پذیرد که نیستی و عدم، پدیدآورنده هستی باشد. کور نمی تواند عصاکش کور دگر باشد! خود پدیده نیز نمی تواند پدیدآورنده خودش باشد، نبوده تا خود را هستی دهد! پدیده های دیگر نیز همچون او، نیازمند هستی بخش هستند... طرح این دو پرسش در این آیه، انسان حقجو را بدین حقیقت رهنمون می سازد که پدیده ها را آفریدگار‌ی هستی بخش است.
در برابر باورهای خرافی بت پرستان از آنان پرسشی می پرسد و بدین گونه آنان را به اندیشه وامی دارد. بنگرید:
"فَاسْتَفْتِهِمْ أَلِرَبِّكَ الْبَنَاتُ وَ لَهُمُ الْبَنُونَ * أَمْ خَلَقْنَا الْمَلَائِكَةَ إِنَاثًا وَ هُمْ شَاهِدُونَ". صافات، 150-149. از آنان (بت پرستان) بپرس؛ آیا دختران برای پروردگار توست و پسران برای آنها؟ یا (آنکه) فرشتگان را مادینه آفریدیم و آنان شاهد بودند؟
برخی از یهودیان و مسیحیان خود را برتر از دیگر مردمان می شمردند، خود را اولیا و فرزندان خدا می شمردند؛ خداوند در برابر این ادعای بزرگ، پرسشی مطرح می کند؛ اگر شما دوستان ویژه و فرزندان خدا هستید،چرا در دنیا و آخرت دچار عذاب الهی می شوید:
"وَ قَالَتِ الْيَهُودُ وَالنَّصَارَى نَحْنُ أَبْنَاءُ اللَّهِ وَأَحِبَّاؤُهُ قُلْ فَلِمَ يُعَذِّبُكُمْ بِذُنُوبِكُمْ بَلْ أَنْتُمْ بَشَرٌ مِمَّنْ خَلَقَ". مائده، 18. و یهودیان و مسیحیان گفتند که ما دوستان و فرزندان خدا هستیم، بگو پس چرا شما را به (سبب) گناهانتان عذاب می کند؟ بلکه شما از جمله آفریدگان خدا، آدمیانی هستید.
و برخی از عالمان اهل کتاب همواره ادعا داشتند که بهشت دربست از آنِ آنان است، خداوند در برابر این ادعا یک پیشنهاد برای آنان مطرح می کند: اگر چنین است، تمنای مرگ کنید!
"قُلْ إِنْ كَانَتْ لَكُمُ الدَّارُ الْآَخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خَالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ". بقره، 94. بگوی: اگر سرای آخرت نزد خداوند تنها از آنِ شماست، نه دیگر مردم، پس آرزوی مرگ کنید، اگر راستگویید!
نمونه ‌ای دیگر از این دست، پرسشی است که خداوند در برابر باور مسیحیان مطرح می کند. آنان مسیح را پسر خدا می پندارند، این پندار از آنجا ریشه گرفته است که مسیح پدری نداشت. خداوند در برابر این پندار، حضرت آدم (ع) را مطرح می کند؛ اگر مسیح پدر نداشت، آدم نه پدر داشت و نه مادر! آیا او را هم فرزند خدا می دانید؟! همان باوری که درباره آدم دارید، درباره مسیح نیز جریان دارد....
"إِنَّ مَثَلَ عِيسَى عِنْدَ اللَّهِ كَمَثَلِ آَدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ قَالَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ". آل عمران، 59. همانا مَثَل عیسی نزد خداوند مانند آدم است که او را از خاک آفرید پس بدو گفت: باش، پس وجود یافت.
پیامبر اکرم و ائمه اطهار نیز از این شیوه خردمندانه در گفتگوهای خویش با پیروان دیگر ادیان استفاده کرده اند. امام رضا (علیه السلام) در برابر روحانیون و عالمان دیگر ادیان پرسش هایی را مطرح می کند. بزرگ عالم مسیحی آن زمان، جاثلیق، بر خدایی مسیح چنین دلیل می آورد: مسیح بیماران بی درمان را شفا می داد و مردگان را زنده می کرد، و کسی جز خداوند نمی تواند چنین کند؛ پس مسیح خداست! امام رضا از او پرسید: مگر در کتاب ها پیامبران بنی اسراییل نیامده است که حِزقیل و اِلیَسَع پیامبر گروهی از مردگان بنی اسرییل را زنده کرد. دانایان مسیحی و یهودی سخن امام را تایید کردند. پس از آن امام فرمود: اگر بنا بر آن باشد که زنده کردن مردگان را دلیل بر خدایی بدانید، باید حزقیل و الیسع نبی را نیز خدا بدانید! بحارالانوار، ج10، ص306.
پرسشگری به هدف روشنگری و برانگیختن اندیشه و مطالعه نیکوست، و البته پرسش از دیگران اگر به هدف آزار، بهانه گیری واتهام زنی صورت گیرد، کرداری ناپسند است. فردی از امام امیرمومنان مساله ای دشوار پرسید، امام پیش از آنکه وی را پاسخ دهد، فرمود: "سَلْ تَفَقُّهاً وَ لاَ تَسْأَلْ تَعَنُّتاً فَإِنَّ اَلْجَاهِلَ اَلْمُتَعَلِّمَ شَبِيهٌ بِالْعَالِمِ وَ إِنَّ اَلْعَالِمَ اَلْمُتَعَسِّفَ شَبِيهٌ بِالْجَاهِلِ". نهج البلاغة، حکمت320. برای فهمیدن بپرس و برای به زحمت انداختن مپرس که نادان جویایِ دانش مانند داناست و دانایِ گمراه کننده مانند نادان است.
با توجه بدان چه گذشت، برای آنکه فریبکاران نتوانند حقیقت را بپوشانند و در بازار پرشور این دنیا، گندم نمایان جوفروش بر ناآگاهان چیره نشوند، و برای آنکه راه بر حق جویان باز شود و سره از ناسره تشخیص داده شود، این فصل را آغاز می کنیم. پرسش هایی را مطرح می کنیم و پیروان ادیان و مذاهب دیگر را به اندیشه و تحقیق بیشتر فرامی خوانیم، شاید آنچه را که تا به حال باور داشتند، نادرست باشد، شاید عمری است به جای مروارید، مهره سیاهی بر گردن آویخته باشند، و شاید پدران و پیشوایان آنان گام به خطا برداشتند، همواره جا برای تحقیق و اندیشه بیشتر باقی است.
1- پرسش از وهابیان 2- پرسش از اهل تسنن 3- پرسش از مسیحیان 4- پرسش ازیهودیان 5- پرسش از زرتشتیان 6- پرسش از سایر مکاتب

سحر شدن پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم

پاسخ:

سحر شدن پيامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم )
يکي از حيله¬هاي اهل باطل در مقابل پيامبران الهي و اوصياي آنها براي باطل نشان دادن تعاليم¬شان، نسبت دادن سحر و جادو به آنان بود. پيامبر خاتم (صلی الله علیه و آله و سلم ) نيز در دوران خود با اين مشکل مواجه بود و مشرکين بارها و بارها اين تهمت را به ايشان مي¬¬زدند از اين رو قرآن کريم علاوه بر اينکه در جاي جاي مختلف از اين نکته پرده مي¬دارد، مشرکين و کفار را به مبارزه دعوت مي¬کند که آيه و يا آياتي همانند قرآن بياورند تا بدينوسيله اثبات نمايد که قرآن نه تنها سحر و جادو و افسون پيشينيان نيست بلکه کلام خداست و ادعاي کفار و مشرکين کاملا بي اساس است.
اما متأسفانه برخي از نويسندگان صحاح را مي¬بينيم که با نقل رواياتي دقيقا همان تهمت¬ را تکرار مي¬کنند و پيامبر رحمت (صلی الله علیه و آله و سلم ) را مسحور مي¬خوانند.
محمد بن اسماعيل بخاري در صحيح خود چنين روايت مي-کند:
«3268 حدثنا إِبْرَاهِيمُ بن مُوسَى أخبرنا عِيسَى عن هِشَامٍ عن أبيه عن عَائِشَةَ رضي الله عنها قالت سُحِرَ النبي (صلی الله علیه و آله و سلم ) وقال اللَّيْثُ كَتَبَ إلي هِشَامٌ أَنَّهُ سَمِعَهُ وَوَعَاهُ عن أبيه عن عَائِشَةَ قالت سُحِرَ النبي حتى كان يُخَيَّلُ إليه أَنَّهُ يَفْعَلُ الشَّيْءَ وما يَفْعَلُهُ حتى كان ذَاتَ يَوْمٍ دَعَا وَدَعَا ثُمَّ قال أَشَعَرْتِ أَنَّ اللَّهَ أَفْتَانِي فِيمَا فيه شِفَائِي أَتَانِي رَجُلَانِ فَقَعَدَ أَحَدُهُمَا عِنْدَ رَأْسِي وَالْآخَرُ عِنْدَ رِجْلَيَّ فقال أَحَدُهُمَا لِلْآخَرِ ما وَجَعُ الرَّجُلِ قال مَطْبُوبٌ قال وَمَنْ طَبَّهُ قال لَبِيدُ بن الْأَعْصَمِ قال فِيمَا ذَا قال في مُشُطٍ وَمُشَاقَةٍ وَجُفِّ طَلْعَةٍ ذَكَرٍ قال فَأَيْنَ هو قال في بِئْرِ ذَرْوَانَ فَخَرَجَ إِلَيْهَا النبي(صلی الله علیه و آله و سلم )ثُمَّ رَجَعَ فقال لِعَائِشَةَ حين رَجَعَ نَخْلُهَا كَأَنَّهُ رؤوس الشَّيَاطِينِ فقلت اسْتَخْرَجْتَهُ فقال لَا أَمَّا أنا فَقَدْ شَفَانِي الله وَخَشِيتُ أَنْ يُثِيرَ ذلك على الناس شَرًّا ثُمَّ دُفِنَتْ الْبِئْرُ»
منابع اسکن شده :
1-   صحيح البخاري، چاپ جدید (مضبوطه و مصصحه و مفهرسه) دار ابن کثیر , دمشق – بیروت :ص806 ، كتاب بدء الخلق، باب صفة ابليس و جنوده. حدیث 3268

نقل دوم
بخاري در جاي ديگر کتابش اينگونه نقل مي¬کند:
«6391 حدثنا إِبْرَاهِيمُ بن مُنْذِرٍ حدثنا أَنَسُ بن عِيَاضٍ عن هِشَامٍ عن أبيه عن عَائِشَةَ رضي الله عنها أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله و سلم )طُبَّ حتى إنه لَيُخَيَّلُ إليه أَنَّهُ قد صَنَعَ الشَّيْءَ وما صَنَعَهُ وَإِنَّهُ دَعَا رَبَّهُ ثُمَّ قال أَشَعَرْتِ أَنَّ اللَّهَ قد أَفْتَانِي فِيمَا اسْتَفْتَيْتُهُ فيه فقالت عَائِشَةُ فما ذَاكَ يا رَسُولَ اللَّهِ قال جَاءَنِي رَجُلَانِ فَجَلَسَ أَحَدُهُمَا عِنْدَ رَأْسِي وَالْآخَرُ عِنْدَ رِجْلَيَّ فقال أَحَدُهُمَا لِصَاحِبِهِ ما وَجَعُ الرَّجُلِ قال مَطْبُوبٌ قال من طَبَّهُ قال لَبِيدُ بن الْأَعْصَمِ قال في مَاذَا قال في مُشْطٍ وَمُشَاطَةٍ وَجُفِّ طَلْعَةٍ قال فَأَيْنَ هو قال في ذَرْوَانَ وَذَرْوَانُ بِئْرٌ في بَنِي زُرَيْقٍ قالت فَأَتَاهَا رسول اللَّهِ (صلی الله علیه و آله و سلم ) ثُمَّ رَجَعَ إلى عَائِشَةَ فقال والله لَكَأَنَّ مَاءَهَا نُقَاعَةُ الْحِنَّاءِ وَلَكَأَنَّ نَخْلَهَا رؤوس الشَّيَاطِينِ قالت فَأَتَى رسول اللَّهِ (صلی الله علیه و آله و سلم ) فَأَخْبَرَهَا عن الْبِئْرِ فقلت يا رَسُولَ اللَّهِ فَهَلَّا أَخْرَجْتَهُ قال أَمَّا أنا فَقَدْ شَفَانِي الله وَكَرِهْتُ أَنْ أُثِيرَ على الناس شَرًّا».
اسکن مدارک :
1-   صحيحالبخاري،، چاپ جدید (مضبوبه و مصصحه و مفهرسه) دار ابن کثیر , دمشق – بیروت ص1592، كتاب الدعوات، باب تكرير الدّعاء، ح6391.

نقل سوم
«5765 حدثني عبد اللَّهِ بن مُحَمَّدٍ قال سمعت بن عُيَيْنَةَ يقول أَوَّلُ من حدثنا بِهِ بن جُرَيْجٍ يقول حدثني آلُ عُرْوَةَ عن عُرْوَةَ فَسَأَلْتُ هِشَامًا عنه فَحَدَّثَنَا عن أبيه عن عَائِشَةَ رضي الله عنها قالت كان رسول اللَّهِ (صلی الله علیه و آله و سلم ) سُحِرَ حتى كان يَرَى أَنَّهُ يَأْتِي النِّسَاءَ ولا يَأْتِيهِنَّ قال سُفْيَانُ وَهَذَا أَشَدُّ ما يَكُونُ من السِّحْرِ إذا كان كَذَا فقال يا عَائِشَةُ أَعَلِمْتِ أَنَّ اللَّهَ قد أَفْتَانِي فِيمَا اسْتَفْتَيْتُهُ فيه أَتَانِي رَجُلَانِ فَقَعَدَ أَحَدُهُمَا عِنْدَ رَأْسِي وَالْآخَرُ عِنْدَ رِجْلَيَّ فقال الذي عِنْدَ رَأْسِي لِلْآخَرِ ما بَالُ الرَّجُلِ قال مَطْبُوبٌ قال وَمَنْ طَبَّهُ قال لَبِيدُ بن أَعْصَمَ رَجُلٌ من بَنِي زُرَيْقٍ حَلِيفٌ لِيَهُودَ كان مُنَافِقًا قال وَفِيمَ قال في مُشْطٍ وَمُشَاقَةٍ قال وَأَيْنَ قال في جُفِّ طَلْعَةٍ ذَكَرٍ تَحْتَ رعوفة في بِئْرِ ذَرْوَانَ قالت فَأَتَى النبي (صلی الله علیه و آله و سلم ) الْبِئْرَ حتى اسْتَخْرَجَهُ فقال هذه الْبِئْرُ التي أُرِيتُهَا وَكَأَنَّ مَاءَهَا نُقَاعَةُ الْحِنَّاءِ وَكَأَنَّ نَخْلَهَا رؤوس الشَّيَاطِينِ قال فَاسْتُخْرِجَ قالت فقلت أَفَلَا أَيْ تَنَشَّرْتَ فقال أَمَّا والله فَقَدْ شَفَانِي الله وَأَكْرَهُ أَنْ أُثِيرَ على أَحَدٍ من الناس شَرًّا».
مدارک اسکن شده :
1-   صحيحالبخاري،، چاپ جدید (مضبوبه و مصصحه و مفهرسه) دار ابن کثیر , دمشق – بیروت ، ص1459، كتاب الطب، باب هل یستخرج السحر، ح5765.

نسائي نيز چنين مي¬نويسد:
«4080 أخبرنا هَنَّادُ بن السَّرِيِّ عن أبي مُعَاوِيَةَ عن الْأَعْمَشِ عن بن حَيَّانَ يَعْنِي يَزِيدَ عن زَيْدِ بن أَرْقَمَ قال سَحَرَ النبي (صلی الله علیه و آله و سلم ) رَجُلٌ من الْيَهُودِفَاشْتَكَى لِذَلِكَ أَيَّامًا فَأَتَاهُ جِبْرِيلُ عليه السَّلَام فقال إِنَّ رَجُلًا من الْيَهُودِ سَحَرَكَ عَقَدَ لك عُقَدًا في بِئْرِ كَذَا وَكَذَا فَأَرْسَلَ رسول اللَّهِ (صلی الله علیه و آله و سلم ) فَاسْتَخْرَجُوهَا فَجِيءَ بها فَقَامَ رسول اللَّهِ (صلی الله علیه و آله و سلم ) كَأَنَّمَا نُشِطَ من عِقَالٍ فما ذَكَرَ ذلك لِذَلِكَ الْيَهُودِيِّ ولا رَآهُ في وَجْهِهِ قَطُّ».
مدارک اسکن شده :
1-   سنن النسائي، چاپ اول ریاض ، ص635، کتاب تحريم الدم، بابسَحَرَةُ أَهْلِ الْكِتَابِ، ح4080.

نقل چهارم
«5763 حدثنا عُبَيْدُ بن إِسْمَاعِيلَ حدثنا أبو أُسَامَةَ عن هِشَامٍ عن أبيه عن عَائِشَةَ قالت سُحِرَ النبي (صلی الله علیه و آله و سلم )حتى إنه لَيُخَيَّلُ إليه أَنَّهُ يَفْعَلُ الشَّيْءَ وما فَعَلَهُ حتى إذا كان ذَاتَ يَوْمٍ وهو عِنْدِي دَعَا اللَّهَ وَدَعَاهُ ثُمَّ قال أَشَعَرْتِ يا عَائِشَةُ أَنَّ اللَّهَ قد أَفْتَانِي فِيمَا اسْتَفْتَيْتُهُ فيه قلت وما ذَاكَ يا رَسُولَ اللَّهِ قال جَاءَنِي رَجُلَانِ فَجَلَسَ أَحَدُهُمَا عِنْدَ رَأْسِي وَالْآخَرُ عِنْدَ رِجْلَيَّ ثُمَّ قال أَحَدُهُمَا لِصَاحِبِهِ ما وَجَعُ الرَّجُلِ قال مَطْبُوبٌ قال وَمَنْ طَبَّهُ قال لَبِيدُ بن الْأَعْصَمِ الْيَهُودِيُّمن بَنِي زُرَيْقٍ قال فِيمَا ذَا قال في مُشْطٍ وَمُشَاطَةٍ وَجُفِّ طَلْعَةٍ ذَكَرٍ قال فَأَيْنَ هو قال في بِئْرِ ذِي أَرْوَانَ قال فَذَهَبَ النبي (صلی الله علیه و آله و سلم ) في أُنَاسٍ من أَصْحَابِهِ إلى الْبِئْرِ فَنَظَرَ إِلَيْهَا وَعَلَيْهَا نَخْلٌ ثُمَّ رَجَعَ إلى عَائِشَةَ فقال والله لَكَأَنَّ مَاءَهَا نُقَاعَةُ الْحِنَّاءِ وَلَكَأَنَّ نَخْلَهَا رؤوس الشَّيَاطِينِ قلت يا رَسُولَ اللَّهِ أَفَأَخْرَجْتَهُ قال لَا أَمَّا أنا فَقَدْ عَافَانِيَ الله وَشَفَانِي وَخَشِيتُ أَنْ أُثَوِّرَ على الناس منه شَرًّا وَأَمَرَ بها فَدُفِنَتْ».
مدارک اسکن شده :
1-   . صحيح البخاري،، چاپ جدید (مضبوبه و مصصحه و مفهرسه) دار ابن کثیر , دمشق – بیروت ، كتاب الطب، باب السحر، ص 1458-1459، ح57630

مسلم بن حجاج نيشابوري با مقداري اختلاف اينگونه را نقل مي¬کند:
«2189 حدثنا أبو كُرَيْبٍ حدثنا بن نُمَيْرٍ عن هِشَامٍ عن أبيه عن عَائِشَةَ قالت سَحَرَ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله و سلم ) يَهُودِيٌّ من يَهُودِ بَنِي زُرَيْقٍيُقَالُ له لَبِيدُ بن الْأَعْصَمِ قالت حتىرسول اللَّهِ  يُخَيَّلُ إليه أَنَّهُ يَفْعَلُ الشَّيْءَ وما يَفْعَلُهُ حتى إذا كان ذَاتَ يَوْمٍ أو ذَاتَ لَيْلَةٍ دَعَا رسول اللَّهِ  ثُمَّ دَعَا ثُمَّ دَعَا ثُمَّ قال يا عَائِشَةُ أَشَعَرْتِ أَنَّ اللَّهَ أَفْتَانِي فِيمَا اسْتَفْتَيْتُهُ فيه جَاءَنِي رَجُلَانِ فَقَعَدَ أَحَدُهُمَا عِنْدَ رَأْسِي وَالْآخَرُ عِنْدَ رِجْلَيَّ فقال الذي عِنْدَ رَأْسِي لِلَّذِي عِنْدَ رِجْلَيَّ أو الذي عِنْدَ رِجْلَيَّ لِلَّذِي عِنْدَ رَأْسِي ما وَجَعُ الرَّجُلِ قال مَطْبُوبٌ قال من طَبَّهُ قال لَبِيدُ بن الْأَعْصَمِ قال في أَيِّ شَيْءٍ قال في مُشْطٍ وَمُشَاطَةٍ قال وجب طَلْعَةِ ذَكَرٍ قال فَأَيْنَ هو قال في بِئْرِ ذِي أَرْوَانَ قالت فَأَتَاهَا رسول اللَّهِ (صلی الله علیه و آله و سلم ) في أُنَاسٍ من أَصْحَابِهِ ثُمَّ قال يا عَائِشَةُ والله لَكَأَنَّ مَاءَهَا نُقَاعَةُ الْحِنَّاءِ وَلَكَأَنَّ نَخْلَهَا رؤوس الشَّيَاطِينِ قالت فقلت يا رَسُولَ اللَّهِ أَفَلَا أَحْرَقْتَهُ قال لَا أَمَّا أنا فَقَدْ عَافَانِي الله وَكَرِهْتُ أَنْ أُثِيرَ على الناس شَرًّا فَأَمَرْتُ بها فَدُفِنَتْ».
مدارک اسکن شده :
1-   صحيح مسلم، دار الطیبه ج 2، ص 1044، كتاب السّلام، باب السّحر، ح2189
2-   سنن ابن ماجه، ج 2، ص 1173، كتاب الطب، باب السحر، ح3545.

نقد و بررسی
در نقد و بررسی روایات فوق، نکات زیر شایان ذکر است:
1ـ وقتی عایشه می¬گوید آیا آن سحر را خارج نکردی (نقل اول و دوم و چهارم بخاری) یا آتش نمی¬زنی؟ (نقلهای مسلم)، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) می¬فرماید خیر زیرا می¬ترسم خارج کردن آن باعث شرّی در میان مردم شود (فقلت اسْتَخْرَجْتَهُ فقال لَا أَمَّا أنا فَقَدْ شَفَانِي الله وَخَشِيتُ أَنْ يُثِيرَ ذلك على الناس شَرًّا ثُمَّ دُفِنَتْ الْبِئْرُ) اما می¬بینیم که طبق نقل سوم پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) آن را خارج می¬کند و شرّی به پا نمی¬شود فقط این داستان را بین مردم پخش نمی¬کند(قال فَاسْتُخْرِجَ قالت فقلت أَفَلَا أَيْ تَنَشَّرْتَ فقال أَمَّا والله فَقَدْ شَفَانِي الله وَأَكْرَهُ أَنْ أُثِيرَ على أَحَدٍ من الناس شَرًّا). بنابراین اولین اشکالی که متوجه نقلهای فوق است، تناقض آنها با هم می¬باشد.
2ـ در همه این نقل¬ها تمام همّ و غمّ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) مخفی نگه داشتن این ماجرا از دید مردم است؛ حال فرض کنیم آن عده¬ای از صحابه که به همراه ایشان رفتند، اصحاب سرِّ آن حضرت بودند و این مسأله را فاش نمی¬کردند، چرا یهودیان نیز که خود مجری این طرح بودند و بر پیامبری که سالها با او مبارزه می¬کردند به این وسیله پیروز شده بودند این مسأله را فاش نکردند؟
3ـ اگر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) بخاطر ترس از ایجاد شرّ بین مردم، از فاش نمودن این مطلب اجتناب نمودند، چرا عایشه خلاف پیامبر عمل نمود و این مسأله را فاش کرد؟! و چرا صاحبان صحاح از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم ) الگو نگرفته و این مطالب را که بر خلاف میل پیامبربود در کتابهایشان روایت کرده¬ و منتشر نمودند؟! مگر قرآن نفرموده است:(لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ )
3ـ آنچه از این گزارشها به دست می¬آید این است که ظاهرا پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) یک بار سحر شده¬¬اند حال اگر منافقین یهودی اینقدر تسلط بر پیامبر داشتند که بتوانند ایشان را سحر کنند که حتی تشخیص ندهد پیش زنانش رفته یا نرفته است پس چرا زمانهایی که علیه منافقین آیاتی نازل می¬شد و یا وقتی که قرآن یهودیان را زیر سؤال می¬برد، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) را سحر نکردند؟! با توجه به اینکه منافقین و یهودیان سرسخت¬ترین دشمنان پیامبر بودند و آیات متعددی در سالهای متمادی دوران مدنی علیه این دو قشر نازل گردید.
4ـ از طرفی آیات قرآن حکایت از جوّ آلوده زمان پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) دارد به این معنا که در آن زمان کفار گفته¬های پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم ) را با اینکه به تصریح قرآن «حق» بود محکوم به سحر می¬کردند. این جو به حدی آلوده بود که خداوند خطاب به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) می¬فرماید حتی اگر نوشته¬ای را بر روی کاغذ بر تو نازل کنیم کفار می¬گویند این سحر آشکار است، حال سؤال این است:
1ـ با این جوّ آلوده! خداوندی که پیامبرش را برای هدایت مردم فرستاده چگونه اجازه می¬دهد پیامبرش تحت تصرف یهودیان درآید و سحر گردد؟! آیا سحر شدن پیامبر منافات با هدف بعثتش ندارد؟!
2ـ اگر پیامبر سحر گردد آیا به کلام او می¬توان اعتماد نمود؟! چه بسا در مواقع دیگر نیز سحر شده و متوجه نشده باشد؟ زیرا طبق این نقلها پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) یک بار سحر شده¬اند و بهترین دلیل بر امکان چیزی، وقوع آن می¬باشد، آیا می¬توان اطمینان یافت که پس از شفای از سحر دوباره مسحور نشده باشند؟!.
3ـ اگر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم ) نعوذبالله سحر شده بود آیا همین مطلب ابزار دست مشرکان قرار نمی¬گرفت و آیا گفته مشرکان به حقیقت نمی¬پیوست؟!.
از طرفی، جالب اینجاست که برخی از صاحبان صحاح روایتی از پیامبر نقل کرده¬اند که آن حضرت راه پیشگیری از سحر شدن را به اصحاب خود یاد می¬دهند:
«5445 حدثنا جُمْعَةُ بن عبد اللَّهِ حدثنا مَرْوَانُ أخبرنا هَاشِمُ بن هَاشِمٍ أخبرنا عَامِرُ بن سَعْدٍ عن أبيه قال قال رسول اللَّهِ (صلی الله علیه و آله و سلم ) من تَصَبَّحَ كُلَّ يَوْمٍ سَبْعَ تَمَرَاتٍ عَجْوَةً لم يَضُرَّهُ في ذلك الْيَوْمِ سُمٌّ ولا سِحْرٌ».
مدارک اسکن شده :
1-   صحيح البخاري،، چاپ جدید (مضبوبه و مصصحه و مفهرسه) دار ابن کثیر , دمشق – بیروت كتاب الاطعمة، باب العجوة ص 1386ح 5445
2-   همان ، ص1460، كتاب الطب، باب الدّواء بالعجوة للسّحر.
3-   همان ، ص 1462، باب شرب السّم و الدّواء به و بما یخاف منه و الخبیث.
4-   صحيح مسلم، ج 2، ص 983 ح 155، كتاب الاشربة، باب فضل تمر المدينة .
5-   سنن ابي‏داود، دار ابن حرم ، ص 134-135ح 3875- 3876، كتاب الطب، باب في تمرة العجوة.
6-   كتاب العين، ج‏2، ص 183، ذیل واژه «عجو».

«سعد بن ابي‏وقاص از رسول خدا روايت مي‏كند كه فرمود: هر كس صبحها 7 دانه خرماي مدينه را بخورد، آن روز سم و سحر در او اثر نمي‏كند».
همانطور که ملاحظه شد پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم ) در این روایت راه بسیار ساده¬ای برای پیشگیری از «سحر شدن» آموزش می¬دهند و آن خوردن 7 عدد خرمای مدینه است که به گفته بعضی، همان خرمایی است که خودِ آن حضرت می¬کاشتند؛ حال سؤال این است: آیا رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم ) نمی¬توانستند روزی 7 عدد خرما آن هم خرمایی که خود می¬کاشتند، بخورند که به گفته صاحبان صحاح «سحر» نشوند؟!
بخاری روایتدیگری نقل می¬کند که مفاد آن به شرح زیر است:
2617 حدثناعبداللَّه ِبن عبدالْوَهَّاب ِحدثناخَالِدُبن الْحَارِثِ حدثناشُعْبَةُعن هِشَام ِبن زَيْدٍعن أَنَسِ بن مَالِك ٍرضي الله عنه أَنّ َيَهُودِيَّةًأَتَتْ النبي صلى الله عليه وسلم بِشَاة ٍمَسْمُومَةٍ فَأَكَلَ منها فَجِيءَ بها فَقِيلَ ألا نَقْتُلُهَا ؟ قال : لَافما زِلْتُ أَعْرِفُهَا في لَهَوَاتِ رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم».
مدارک اسکن شده :
1-   صحيح البخاري،، ص635، کتاب الهبة و فضلها، بَاب قَبُولِ الْهَدِيَّةِ من الْمُشْرِكِينَ، ح2617.

حال سؤال این است وقتی سم به بدن رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم ) اثر نمی¬کند، چگونه سحر بر او اثر می¬کند؟!
بنابر دلایل فوق، از نظر شیعه این روایات مورد قبول نیست و شیعه پیامبران الهی و اوصیای آنان را از نسبتهای ناروایی همچون «سحر» مبرّا می¬داند و امثال این روایات را اسرائیلیاتی می¬داند که دشمنان پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم ) ساخته¬اند و در این کتابها وارد شده است؟!.
حدیث شرف ثقلین

پاسخ:
طبق حدیث شرف ثقلین، مگر پیامبر نفرمود: کتاب الله و عترتی اهل بیتی لن یفترقا؟

پس کجاست عترت و اهل بیت او؟
عموم اهل تسنن قائل¬اند که موعودِ اهلِ بیت هنوز به دنیا نیامده است، و حال سوال این است که با وجودِ قرآن در میان امت، لازم است که دست کم یک تن از اهل بیت او نیز در میان امت باشد. چرا که در غیر این صورت جدایی میان این دو حاصل می¬شود. اهل تسنن هم حدیث مذکور را تصحیح کرده¬اند و هم قائل به حضور اهل بیت در میان خود نیستند! این تعارض چگونه قابل جمع است؟
حقوق واجب و مستحب اهل بیت

پاسخ:

آیا طبق سفارش صریح قرآن در آیه ی مودت، و نیز مطابق با توصیه ی اکید پیامبر در حدیث ثقلین، حقوق واجب و مستحب اهل بیت رعایت شد؟

طرح مسئله:
بدیهی است که اگر خدا و پیامبر گرامی اسلام، درباره چیزی یا کسی سفارشی نفرمایند، بر هر مسلمانی واجب است که حقوق واجب آن چیز یا آن شخص را ادا کند. چرا که ادای حقوق واجب متوقف بر توصیه و سفارش خاص خدا و رسول نیست. مسلمین باید حقوق واجب هر کس را طبق تکلیف شرعی شان ادا نمایند. حال اگر خداوند یا پیامبر در مورد شخص یا اشخاصی توصیه و سفارشی خاص بفرمایند، آن گاه علاوه بر حقوق واجب، بسیاری از حقوق مستحب ایشان نیز باید ادا شود.
خداوند کریم در قرآن با نزول آیه ی مودت، و پیامبر گرامی اسلام بارها و بارها و به طور خاص با صدور حدیث شریف ثقلین در مورد اهل بیت و ذوی القربیِ پیامبر سفارش کرده اند. ابن حجر هیثمی(م973) می گوید: «در این احادیث (ثقلین) به ویژه عبارت های «انظروا کیف تخلفونی فیهما»، «اوصیکم بعترتی خیراً»، «اذکرکم الله فی اهل بیتی...» قویاً بر مودت و مزید احسان نسبت به آنان و احترام و بزرگداشت و ادای حقوق واجب و مستحب آنان تأکید شده است.... در حدیث صحیح از ابوبکر روایت شده است که: احترام محمد را در رفتار با اهل بیت او رعایت کنید ؛ یعنی پیمان و دوستی با او را درباره اهل بیتش پاس دارید»

اکنون پرسش ما از اندیشمندان اهل تسنن این است:

الف- آیا جریان سقیفه، مصداق بارز پایمال شدن حقوق واجب اهل بیت نیست؟
1.   حتی اگر خدا و پیامبر جاشینی برای حضرت رسول در میان امت تعیین نکرده باشند، که کرده اند؛ حتی اگر حق تعیین جانشینِ پیامبر با مردم باشد، که نیست؛ آیا اهل بیت به عنوان صحابه آن حضرت، حق اظهار نظر در این موضوع را داشتند؟ آیا این از حقوق واجب ایشان نبود؟ اگر آری، که قطعاً هم پاسخ مثبت است، چرا در سقیفه در حالی که هیچ یک از اهل بیت پیامبر حاضر نیستند، برای آن حضرت جانشین تعیین می شود؟
2.   آنانی که این حقِ واجب را از ایشان دریغ نمودند، و به خود اجازه دادند تا بدون حضورِ ایشان درباره ی حق مسلم آنان تصمیم بگیرند، چه کسانی بودند؟ این سرباززنندگانِ از دستور صریح خدا و پیامبر که بودند؟
3.   حتی اگر اهل بیت، تمامِ خاندان بنی هاشم باشند، آن گونه که ابن تیمیه به دروغ چنین ادعایی کرد، حتی اگر زنان پیامبر را هم تمام یا بخشی از اهل بیت پیامبر بدانیم، که اینگونه نیست، آیا در سقیفه حقوق ایشان رعایت شد؟ آیا کسی از ایشان درخواستِ اظهار نظر کرد؟ آیا اینان به قَدرِ بشیر، حُباب بن منذَر، و سعد بن عُباده انصاری، حق، و احترام، و ارزش و اعتبار نداشتند؟
4.   حتی اگر اهل بیت را علمای امت پیامبر هم بدانیم، که اینگونه نیست؛ آیا سلمان و ابوذر و عمار و مقداد و عباس بن عبدالمطلب و از همه بالاتر علی بن ابیطالب، عالم این امت نبودند؟ آیا ابوسعید و سهل بن حنیف و ذوالشهادتین و ابوالهیثم و زبیر و حذیفه و عبدالله بن مسعود و ابی بن کعب و جماعت کثیری دیگر، عالمِ امت نبودند؟
5.   آیا مُحَصَّلِ سقیفه ای که مصداقِ بارز زیرِ پا لگدمال شدنِ توصیه ی قرآن و و صیت آخرین فرستاده ی حضرت رحمان است، اعتبار و حجیت دارد؟ آیا کسی که از نتیجه ی این نشست کودتاگونه پیروی می نماید، گام در همان مسیر ننهاده است؟ پس در نتیجه سقیفه نه تنها حقوق مستحب اهل بیت را تأمین نمی کند، بلکه حقوق واجب ایشان را نیز زیرِپا می نهد. بنابراین جریان سقیفه را می توان نقطه ی مقابل سفارشِ حضرتِ رسول و دستورِ صریحِ حضرتِ احدیت در قرآن دانست.

ب- آیا حقوق واجب و مستحب حضرت صدیقه ی طاهره ادا شد؟
1.   ابن قتیبه از مورخان قرن سوم در خصوص جریان هجوم به خانه فاطمه زهرا سلام الله علیها می نویسد: «عمر فریاد زد که اگر برای بیعت با خلیفه رسول خدا بیرون نشوید، به خدا قسم این خانه را با اهلش آتش می زنم. به عمر گفته شد، ای عمر، فاطمه، [پاره تن حضرت رسول، همان که پیامبر دستان او را می بوسید و هرگاه به سوی او می رفت، از به احترامش جا بر میخواست، و او را در جای خود می نشاند؛ آری! فاطمه] در این خانه است. و او گفت: باشد!» آیا این برخورد، نتیجه ی عمل به آن همه سفارشِ قرآن و پیامبر است؟
2.   چقدر زود اجرِ پاداش حضرتِ رسول را دادند! آیا واقعاً آن که جرئت می کند اهل بیت پیامبر و خانه ی ایشان را تهدیدِ به آتش زدن کند، حقوق واجب و مستحب ایشان را رعایت کرده است. اگر قرآن و پیامبر در خصوص ایشان اینچنین سفارش نمی-فرمودند، چه می کردند؟
3.   همچنین شهرستاني از علماي بزرگ أهل سنت و از أعلام قرن ششم هجري اين قضيه را از جاحظ نقل مي‌كند و اين‌گونه مي‌گويد: «إن عمر ضرب بطن فاطمة يوم البيعة حتى ألقت الجنين من بطنها، وكان يصيح أحرقوا دارها بمن فيها و ما كان في الدار غير علي، وفاطمة، والحسن. یعنی: عمر در روز بيعت به شكم فاطمه ضربه وارد نمود تا اين كه جنين او از شكمش افتاد و در حالي كه او فرياد مي‌كشيد خانه‌اش را به همراه ساكنان آن به آتش بکشید. در حالی که در آن خانه کسی جز علي، فاطمه، و حسن نبود.
ج- آیا اتفاقی که در کربلا به وقوع پیوست، ناشی از توصیه ی صریح قرآن و سفارش اکید پیامبر بود؟
1.   هنوز پنجاه سال از وفات آن حضرت گرامی نگذشته بود. بگذار دقیق تر بگویم: بنا بر نقل صحیح تر، 49 سال و 10 ماه و 18 روز از وفات آخرین فرستاده ی حق گذشته بود که فرزندش حسین علیه السلام را میانِ دو نهر آب، تشنه لبان درحالی سر بریدند که در پیکر پاکش جای دیگری برای زخمِ نیزه و شمشیر و تیر نمانده بود. و سپس با آسودگی ِخاطر خیمه های اهل بیت او را آتش زده و نوامیسش را به اسارت بردند. آیا حتی اگر قرآن و پیامبر به جای سفارشِ اکید و وصایایِ صریح در خصوص محبت و مودت و تذکرِ درباره ی ایشان، دستورِ حرب و قتالِ با ایشان را صادر کرده بود، این اَعمال قابل توجیه بود؟
2.   چطور بپذیریم که یزید، آن خلیفه ی فاسق، خلیفه ی اسوه ی حسنه ی ما باشد. آیا کسی که اینگونه خلافِ وصیت پیامبر عمل می کند، و اینگونه به اهل بیت او بی رحمی روا می دارد، جانشین همان پیامبری است که تا جان داشت، از اهل بیت خود و لزوم مودت با ایشان سخن گفت؟
3.   اگر پاسخ منفی است، و یزید جانشینِ آن حضرت نیست، پس چه کسی جانشین او بوده است؟
4.   اگر یزید جانشین آن حضرت نیست، پس چرا بزرگان شما مانند، «بیهقی»، «ابن حجر» و سایران، وی را با تمام قوا از مصادیقِ «خلفای اثنا عشر» برشمرده اند؟
بدیهی است که می توان این سؤالات در مورد هریک از اهل بیت به تفصیل ادامه داد.
تقدم اهل بیت و امر به اعتصام از ایشان

پاسخ:

با توجه به حدیث شریف ثقلین آیا تقدم اهل بیت و امر به اعتصام از ایشان را پاس داشته اید؟
طرح مسئله:
ابن حجر هیثمی، می¬گوید: عبارت «لا تَقَدَّموهما فتهلکوا، و لا تقصروا عنهما فتهلکوا و لا تعلموهم فانهم اعلم منکم» دلالت بر این دارد که هر کس از این خاندان برای تصدی مراتب عالیه و وظایف دینی شایستگی داشته باشد، بر دیگران مقدم است. چون در این باره نسبت به قریش تصریح شده است، بنابراین اهل بیت پیامبر که سر آمد قریش در فضل و مایه فخر ایشان و سبب ترجیح آنان بر دیگران هستند، البته سزاوارتر و شایسته¬ترند.»
هم چنین عبارت صریح «فانهم اعلم منکم» دلالت قاطع بر این دارد که اهل بیت علیهم السلام همواره اعلم امت اسلامی هستند، و هر کس که اعلمیت و تقدمی بر این بزرگواران برای خود یا دیگر قائل شود، با نص صریح حضرت رسول، مخالفت کرده است. ابن حجر در ادامه می¬گوید: ابن حجر مي‏گويد: «کلّ منهما معدن العلوم اللدنية والحکم العلية والأحکام الشرعية»؛ «... هر کدام از کتاب و عترت معدن علوم لدنّي و حکمت‏هاي بزرگ و عالي و احکام شرعي‏اند».
اینک پرسش ما از علمای اهل تسنن این است؟

1. در کدام مسئله فقهی، از اهل بیت پیامبر، همانان که عِدل قرآن¬اند و اعلم امت¬اند، تبعیت کرده¬اید؟ کدام حکم از احکام دینتان را از ایشان گرفته¬اید؟
2. آیا کسانی دیگر را بر ایشان تقدم داده¬اید یا از ایشان عقب مانده¬اید؟ آیا پیامبر نفرمود: «و لاتقدموهما فتهلکوا و لا تقصروا عنهما فتهلکوا...»؟ شما در برابر این دستور صریح چه کردید؟
فریضه ی مودت به اهل بیت

پاسخ:
فریضه ی مودت به اهل بیت را چگونه ادا می کنید؟ (سوال از علمای وهابیت)
طرح مسئله:
هر دستوری که در قرآن آمده است، یک متن (نص یا ظاهر) دارد و یک عمل. مثلاً قرآن می فرماید: «إِنَّ الصَّفا وَ الْمَرْوَةَ مِنْ شَعائِرِ اللَّهِ فَمَنْ حَجَّ الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلا جُناحَ عَلَيْهِ أَنْ يَطَّوَّفَ بِهِما ... (بقره/158)» و عمل به آن، همان است که سعی صفا و مروه می-کنیم. حال طبق آیه ی مودت، قرآن اجر رسالت پیامبر را «مودتٌ فی القربی» بیان داشته است و آن حضرت گرامی نیز بارها و به ویژه در حدیث ثقلین در مورد اهل بیتشان سفارش کردند. و این دو، متن و نص این فریضه را تأمین می کنند.
اکنون سؤال ما از علمای وهابیت این است؟
1.   شما این فریضه را چگونه ادا می کنید؟ عمل به سفارش قرآن و پیامبر در این خصوص در کجای فقه شما آمده، و کدامتان به آن پایبندید؟
2.   آیا برای سیدالشهدا عزاداری می کنید؟
3.   آیا برای روز جشن میلاد اهل بیت، شادی می کنید؟
4.   آیا به زیارت ایشان می روید؟
5.   آیا به پیامبر در نماز سلام می کنید؟
6.   یا به عکس تمامی این امور را شرک می دانید؟
تبرك به بول پيامبر

پاسخ:
يكي از مسائلي كه اهل سنت با توجه با آن به شيعه جسارتهاي ناروايي را انجام مي دهند قول يكي از علماي شيعه است به نام آقاي گلپايگاني كه وي فرمايند كه بول ائمه پاك است البته بايد در نظر داشت كه اين گلپايگاني حضرت مرحوم ايت الله گلپايگاني بزرگ نيستند .
جالب توجه اين است كه اين مطلب يك نقل قول است و روايت هم نيست ولي آقاياني كه اين همه توهين ميكنند به شيعه در مقابل يك نقل قولي ظاهرا از كتب خودشان بي اطلاع هستند چرا كه اين مطلب با سند صحيح در كتب خودشان آمده است كه هيچ بلكه خوردن بول پيامبر باعث نجات از آتش هم ميشود.
خوردن بول پيامبر و نجات از آتش جهنم:
527 حدثنا عبد اللَّهِ بن أَحْمَدَ بن حَنْبَلٍ ثنا يحيى بن مَعِينٍ ثنا حَجَّاجُ بن مُحَمَّدٍ عَنِ بن جُرَيْجٍ عن حُكَيْمَةَ بنتِ أُمَيْمَةَ عن أُمِّهَا أُمَيْمَةَ قالت كان لِلنَّبِيُّ صلى اللَّهُ عليه وسلم قَدَحٌ من عِيدَانٍ يَبُولُ فيه وَيَضَعُهُ تَحْتَ سَرِيرِهِ فَقَامَ فَطَلَبَ فلم يَجِدُهُ فَسَأَلَ فقال أَيْنَ الْقَدَحُ قالوا شَرِبَتْهُ بَرَّةُ خَادِمُ أُمِّ سَلَمَةَ التي قَدِمَتْ مَعَهَا من أَرْضِ الْحَبَشَةِ فقال النبي صلى اللَّهُ عليه وسلم لَقَدِ احْتَظَرَتْ مِنَ النَّارِ بِحِظَارٍ
المعجم الكبير ، ج24 ص205 اسم المؤلف: سليمان بن أحمد بن أيوب أبو القاسم الطبراني الوفاة: 360 ،
دار النشر : مكتبة الزهراء - الموصل - 1404 - 1983 ، الطبعة : الثانية ، تحقيق : حمدي بن عبدالمجيد السلفي
اسد الغابه ابن اثير جزري ج7 ص31
تاريخ دمشق ابن عساكر ج2 ص162
حكيمه بنت اميمه از مادرش نقل كرد كه رسول خدا ظرفي داشت كه كه در آن بول ميكرد و ان را زير تخت خود ميگذاشت شبي پيامبر دنبال ان گشت و پيدا نكرد سوال كرد خادم ام سلمه گفت من ان را خوردم پيامبر گفت تو ديگر از آتش جهنم نجات يافتي
سيوطي وتصحيح سند:
وأخرج الطبراني والبيهقي بسند صحيح عن حكيمة بنت أميمة عن أمها قالت كان للنبي صلى الله عليه وسلم قدح من عيدان يبول فيه ويضعه تحت سريره فقام فطلبه فلم يجده فسأل عنه فقال أين القدح قالوا شربته برة خادم أم سلمة التي قدمت معها من أرض الحبشة فقال النبي صلى الله عليه وسلم لقد احتظرت من النار بحظار
الخصائص الكبرى ، اسم المؤلف: أبو الفضل جلال الدين عبد الرحمن أبي بكر السيوطي الوفاة: 911هـ ، دار النشر : دار الكتب العلمية - بيروت - 1405هـ - 1985م.
هيثمي وتصحيح سند:
وعن حكيمة بنت أميمة عن أمها قالت كان للنبي صلى الله عليه وسلم قدح من عيدان يبول فيه ويضعه تحت سريره فقام فطلبه فلم يجده فسأل فقال أين القدح قالوا شربته سرة خادم أم سلمة التي قدمت معهامن أرض الحبشة فقال النبي صلى الله عليه وسلم لقد احتظرت من النار بحظار رواه الطبراني ورجاله رجال الصحيح غير عبدالله بن أحمد بن حنبل وحكيمة وكلاهما ثقة
مجمع الزوائد ومنبع الفوائد ، ج8 ص270 اسم المؤلف: علي بن أبي بكر الهيثمي الوفاة: 807 ، دار النشر : دار الريان للتراث/‏دار الكتاب العربي - القاهرة , بيروت - 1407
صالحي شامي وتصحيح سند:
وروى الطبراني والبيهقي بسند صححه الشيخ عن حكيمة بنت أميمة عن أمها قالت : كان للنبي صلى الله عليه وسلم قدح من عيدان يبول فيه ويضعه تحت سريره ، فقام فطلبه فسأل عنه فقال : أين القدح ؟ فقالوا : شربته بره خادم أم سلمة التي قدمت معها من أرض الحبشة ، فقال النبي صلى الله عليه وسلم لقد احتظرت من النار بحظار
سبل الهدى والرشاد في سيرة خير العباد ، اسم المؤلف: محمد بن يوسف الصالحي الشامي الوفاة: 942هـ ، دار النشر : دار الكتب العلمية - بيروت - 1414هـ ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : عادل أحمد عبد الموجود وعلي محمد معوض ج 10 ص 456
روايت با مضمون ديگر:
صالحي شامي مي گويد:
وروى أبو يعلى والطبراني والدار قطني والحاكم وابو نعيم عن أم أيمن - رضي الله تعالى عنها - قالت : قام رسول الله صلى الله عليه وسلم في الليل إلى فخارة فبال فيها ، فقمت من الليل وأنا عطشانة فشربت ما فيها ، فلما أصبح أخبرته فضحك وقال : ( أما انك لا يتجعن بطنك أبدا ) ولفظ أبي يعلى : ( أنك لن تشتكي بطنك بعد يومك هذا أبدا ) . وروى عبد الرزاق عن ابن جريج قال : أخبرت أن النبي صلى الله عليه وسلم كان يبول في قدح من عيدان ثم يوضع تحت سريره ، فجاء فإذا القدح ليس فيه شئ فقال لامرأة يقال لها بركة كانت تخدم أم حبيبة جاءت بهم من أرض الحبشة فقال : ( أين البول الذي كان في القدح ؟ ) قالت : شربته قال : ( صحة يا أم يوسف ) وكانت تكنى أم يوسف ، فما مرضت قط حتى ماتت فيه وصحح ابن دحية أنهما قضيتان وقعتا لامرأتين وهو واضح من اختلاف السياق وصحح أن بركة أم يوسف غير بركة أم أيمن ، وهو الذي ذهب إليه شيخ الاسلام البلقيني كما دل عليه كلامه في ( التدريب )
سبل الهدى والرشاد في سيرة خير العباد ، اسم المؤلف: محمد بن يوسف الصالحي الشامي الوفاة: 942هـ ، دار النشر : دار الكتب العلمية - بيروت - 1414هـ ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : عادل أحمد عبد الموجود وعلي محمد معوض
.
خادم ام حبيبه از سرزمين حبشه برگشت و ظرف بول پيامبر را نوشيد وقتي پيامبر متوجه شد به وي گفت ديگربه هيچ عنوان دل درد نمي شوي
قضاوت با خود شما.
تبرك مسح دست پيامبر بر روي صورت و سينه زنها

پاسخ:

متاسفانه در كتب اهل سنت روايت هائي آمده است كه توهين هاي بسيار زشتي شده است به ساحت مقدس پيامبر ما دوست داريم كه ببينيم دوستان اهل سنت و وهابيون براي اين مطلب چه جوابي دارند
تبرك مسح دست پيامبر بر روي صورت و سينه زنها:
3838قال أبو بكر : حدثنا عفان ، ثنا عبد الوارث ، ثنا حنظلة عن أنس رضي الله عنه قال : إن امرأة أتت النبي صلى الله عليه وسلم فقالت : يا رسول الله امسح وجهي ، وادع الله عز وجل لي ، قال : فمسح صلى الله عليه وسلم وجهها ودعا الله تعالى لها . قالت : يا رسول الله ، سفِّل يدك . فسفَّل صلى الله عليه وسلم يده على صدرها . فقالت : يا رسول الله سفِّل يدك . فأبى صلى الله عليه وسلم وباعدها
المطالب العالية بزوائد المسانيد الثمانية ج 15 ص 616
، اسم المؤلف: أحمد بن علي بن حجر العسقلاني الوفاة: 852 ، دار النشر : دار العاصمة/ دار الغيث - السعودية - 1419هـ ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : د. سعد بن ناصر بن عبد العزيز الشتري
سند صحيح است
انس ميگويد: زني نزد پيامبر امد و گفت صورت من را دست بكش و دعا كن براي من نزد خدا پس رسول خدا مسح كرد صورت وي را وبرايش دعا كرد زن گفت يا رسول الله دست خود را پايين تر بكش پس پيامبر دست خودش را به سينه اش كشيد دوباره گفت دست خود را پايين تر بكش پيامبر اباء كرد و او را از خودش دور كرد
تنافض:
ابي حيان اندلسي نيز درباره بيعت زنان از اسماء چنين نقل مي‌كند:
وقالت أسماء بنت يزيد بن السكن : كنت في النسوة المبايعات ، فقلت : يا رسول الله ابسط يدك نبايعك ، فقال لي عليه الصلاة والسلام : ( إني لا أصافح النساء لكن آخذ عليهن ما أخذ الله عليهن ) . وكانت هند بنت عتبة في النساء ، فقرأ عليهن الآية
اسماء گويد من با زنان بيعت كنند بودم كه به پيامبر (ص) گفتم : يارسول الله دست خود بگشا تا با تو دست بيعت بدهيم فرمود من بزنها دست نمى‏دهم
أبي حيان الأندلسي، محمد بن يوسف (متوفاى745هـ)، تفسير البحر المحيط، ج 8 ص 255تحقيق: الشيخ عادل أحمد عبد الموجود - الشيخ علي محمد معوض، شارك في التحقيق 1) د.زكريا عبد المجيد النوقي 2) د.أحمد النجولي الجمل، ناشر: دار الكتب العلمية - لبنان/ بيروت، الطبعة: الأولى، 1422هـ -2001م .

آيا اين است مقام پيامبر كدام انسان با انصاف و با غيرتي چنين عملي را آن هم از پيامبري كه خداوند وي را اسوه حسنه معرفي كرده است در قرآن مي پذيرد و با وجود چنين روايتهاي زشتي در كتب اهل سنت آيا جا ندارد كه دشمنان اسلام با استفاده از همين ها فيلم بر عليه اسلام و پيامبر بسازند.
فراموش کردن شب قدر

پاسخ:
قرآن به روشني گوياي اين است كه قرآن در ماه رمضان و در شب قدر نازل شده است. يعني در شب قدر مهمترين حادثه عمر پيامبر صلی الله علیه وآله و سلم رقم خورده است. حال اگر بپذيريم كه آن حضرت، شب نزول قرآن را فراموش كرده،به اين معناست که مهمترين حادثه تاريخ عمر خويش را از ياد برده است و طبيعتا چنين پيامبري نمي‌تواند مورد اطمينان باشد زيرا ممکن است هر مطلب ديگري را - اعم از دستورات ديني و اخلاقي- از ياد ببرد و راهنماي خوبي براي بشريت در طي کردن مسير کمال، نباشد. اما وقتي سراغ برخی از کتابهای شش‌گانه اهل سنت مي‌رويم با تعدادي روايت در اين باب برخورد مي‌کنيم که پيامبر را به فراموش نمودن اين حادثه مهم متهم مي‌کنند. بخاري در صحيحش اين‌گونه روايت مي‌کند:
«49 أخبرنا قُتَيْبَةُ بن سَعِيدٍ حدثنا إِسْمَاعِيلُ بن جَعْفَرٍ عن حُمَيْدٍ عن أَنَسُ قال أخبرني عُبَادَةُ بن الصَّامِتِ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه وآله و سلمخَرَجَ يُخْبِرُ بِلَيْلَةِ الْقَدْرِ فَتَلَاحَى رَجُلَانِ من الْمُسْلِمِينَ فقال إني خَرَجْتُ لِأُخْبِرَكُمْ بِلَيْلَةِ الْقَدْرِ وَإِنَّهُ تَلَاحَى فُلَانٌ وَفُلَانٌ فَرُفِعَتْ وَعَسَى أَنْ يَكُونَ خَيْرًا لَكُمْ...».
منابع اسکن شده :
1- صحيح بخاري، دار ابن کثیر , طبعه جدیده ، كتاب الايمان، باب خوف المؤمن من ان يحبط عملهوهو لَا يَشْعُرُ،ص 22.
2- صحيح بخاري، كتاب الادب، باب ما ينهي من السّباب و اللّعن، ح6049 ص 1515،
3- صحيح بخاري ، كتاب فضل لیله القدر، بَاب رَفْعِ مَعْرِفَةِ لَيْلَةِ الْقَدْرِ لِتَلَاحِي الناس،ح2023 ص 486.
به ترتیب :

«رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلمخارج شد كه به مردم بگويد شب قدر چه زماني است، دو نفر از مسلمانان با هم نزاع كردند آن حضرت فرمود من بیرون آمدم که شما را از زمان شب قدر آگاه کنم ولی فلان شخص و فلان شخص با هم به نزاع پرداختند در نتیجه زمان شب قدر از ذهنم رفت و امید است این مسأله مایه خیر برایتان باشد».
وي در روايت ديگري چنين نقل مي‌کند:
« حدثنا إِبْرَاهِيمُ بن حَمْزَةَ قال حدثني بن أبي حَازِمٍ وَالدَّرَاوَرْدِيُّ عن يَزِيدَ عن مُحَمَّدِ بن إبراهيم عن أبي سَلَمَةَ عن أبي سَعِيدٍ الْخُدْرِيِّ... وقد أُرِيتُ هذه اللَّيْلَةَ ثُمَّ أُنْسِيتُهَا...وَإِنِّي أُرِيتُ أَنِّي أَسْجُدُ في مَاءٍ وَطِينٍ ...».
«رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلمفرمود: اين شب (شب قدر) به من نشان داده شد سپس آن را فراموش کردم ... و چنين ديدم كه گويي در آب و گل سجده مي‏كنم...».
منابع اسکن شده :
1- صحيح بخاري، کتاب الاذان ، باب السجود علي الانف و السجود علي الطين،ص 199-200 ح 813
2- صحيح بخاري ،کتاب فضل لیله القدر، بَاب الْتِمَاسِ لَيْلَةِ الْقَدْرِ في السَّبْعِ الْأَوَاخِرِ ص 484 ح 2016
3- صحيح بخاري ،کتاب الإعتکاف،بَاب الِاعْتِكَافِ في الْعَشْرِ الْأَوَاخِرِ وَالِاعْتِكَافِ في الْمَسَاجِدِ كُلِّهَا، ح2027 ص487
4- صحيح مسلم , دار طیبه ,ج2، ص 522، کتاب الصيام، بَاب فَضْلِ لَيْلَةِ الْقَدْرِ وَالْحَثِّ على طَلَبِهَا وَبَيَانِ مَحَلِّهَا وَأَرْجَى أَوْقَاتِ طَلَبِهَا، ح1166- 1168
5- سنن ابي داود، طبعه جدید , دار ابن حرم ص 74، کتاب الصلاة، بَاب فِيمَنْ قال لَيْلَةَ إِحْدَى وَعِشْرِينَ، ح1382
6- ؛ سنن نسائي، ص 222، كتاب السهو، باب 98:تَرْكِ مَسْحِ الْجَبْهَةِ بَعْدَ التَّسْلِيمِ، ح1356.
تصاویر به ترتیب :

در روايت ديگري آمده است پيامبرصلی الله علیه وآله و سلمفرمود: شب قدر به من نمايانده شد. بعضي از اهل و عيالم مرا از خواب بيدار كردند، و اين بيدار کردن، باعث شد فراموش کنم که شب قدر چه شبي بود.
«1166 حدثنا أبو الطَّاهِرِ وَحَرْمَلَةُ بن يحيى قالا أخبرنا بن وَهْبٍ أخبرني يُونُسُ عن بن شِهَابٍ عن أبي سَلَمَةَ بن عبد الرحمن عن أبي هُرَيْرَةَ رضي الله عنه أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه وآله و سلمقال أُرِيتُ لَيْلَةَ الْقَدْرِ ثُمَّ أَيْقَظَنِي بَعْضُ أَهْلِي فَنُسِّيتُهَا ...».
«پيامبرصلی الله علیه وآله و سلمفرمود: در خواب شب قدر به من نشان داده شد. بعضي از اهل و عيالم مرا از خواب بيدار كردند، پس آن را فراموش کردم».
مدارک و منابع اسکن شده :

1- صحيح مسلم دار طیبه ، کتاب الصیام ، بَاب فَضْلِ لَيْلَةِ الْقَدْرِ وَالْحَثِّ على طَلَبِهَا وَبَيَانِ مَحَلِّهَا وَأَرْجَى أَوْقَاتِ طَلَبِهَا، ح1166.

نقد و بررسی
همان‌طور که ملاحظه شد در این نقلها آمده بود که پیامبر صلی الله علیه وآله و سلمگاه به خاطر دعوای دو نفر و گاه به خاطر اینکه خانواده‌اش او را از خواب بیدار کرده‌اند، زمان شب قدر را فراموش می‌کند. از این رو چند سؤال به ذهن می‌رسد:
1ـ اگر پيامبري به صِرف دعواي دو نفر مهمترين حادثه عمرش يعني شب نزول قرآن را فراموش مي‌کند، آيا مي‌توان به آياتي که در مدينه و در گرماگرم جنگ بر او نازل شده، اعتماد نمود چه بسا نعوذ بالله آنها را هم فراموش کرده باشد و مطالب خلاف واقع به مردم گفته باشد.
2ـ وقتی فردی به صِرف بیدار نمودنش، حادثه‌ای به این مهمی را فراموش می‌کند، آیا می‌توان به وحي‌هايي که به اعتقاد اهل تسنن در خواب بر او نازل شده،اعتماد نمود؟!
مدارک و منابع اسکن شده :
1- صحيح بخاري، دار ابن کثیر , طبعه جدیده ، کتاب التعبير، بَاب أَوَّلُ ما بُدِئَ بِهِ رسول اللَّهِ  من الْوَحْيِ الرُّؤْيَا الصَّالِحَةُ، ح6982 ص 1729،
2- صحيح بخاري،کتاب بدء الوحي، ح 3 , ص 8-7
3- صحيح مسلم، دار طیبه ص83، كتاب الايمان، باب بدء الوحي الي رسول اللّه ح 160‏.
به ترتیب :

3ـ از اینها گذشته اگرفردی مهمترين حادثه‌ي عمرش را يک بار در بيداري ببيند و فراموش کند و بار ديگر خداوند در خواب به او نشان دهد، و فقط بخاطر اينکه خانواده‌اش او را از خواب بيدار کرده‌اند ، باز هم فراموش کند، آيا اساسا صلاحيت پيامبري را دارد؟! آن هم منصب عظيم ختم نبوت!!!
سنت و معاویه

پاسخ:

يك از اصلي ترين اصول اعتقادي اهل سنت عدالت صحابه است كه با توجه به همين اعتقاد بيشترين توهين ها را به شيعه روا مي دارند و يكي از همين صحابه به زعم اهل سنت معاويه است كه ما قصد داريم با توجه به حديث صحيح پيامبر در كتب اهل سنت اين موضوع را بررسي كنيم براي همين منظور قبل از اينكه وارد بحث اصلي در مورد اين روايت بشويم جا دارد كه جايگاه تبعيت از رسول خدا را در قرآن و سنت پيامبر بشناسيم.
تابعيت از پيامبر در قرآن و حكم مخالفت با پيامبر:
وَ ما كانَ لِمُؤْمِنٍ وَ لا مُؤْمِنَةٍ إِذا قَضَى اللَّهُ وَ رَسُولُهُ أَمْراً أَنْ يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَ مَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالاً مُبيناً (36)احزاب
هيچ مرد مؤمن و زن مؤمنى را نرسد كه چون خدا و پيامبرش در كارى حكمى كردند آنها را در آن كارشان اختيارى باشد. هر كه از خدا و پيامبرش نافرمانى كند سخت در گمراهى افتاده است.
إِلاَّ بَلاغاً مِنَ اللَّهِ وَ رِسالاتِهِ وَ مَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَإِنَّ لَهُ نارَ جَهَنَّمَ خالِدينَ فيها أَبَداً (23)جن
آنچه مى‏توانم جز رساندن پيام او و انجام دادن رسالتهاى او نيست. و هر كه خدا و پيامبرش را نافرمانى كند، نصيب او آتش جهنم است كه همواره در آن خواهند بود،
قُلْ أَطيعُوا اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْكافِرينَ (32)نساء
بگو: از خدا و رسولش فرمان ببريد. پس اگر رويگردان شدند، بدانند كه خدا كافران را دوست ندارد.
وَ مَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَتَعَدَّ حُدُودَهُ يُدْخِلْهُ ناراً خالِداً فيها وَ لَهُ عَذابٌ مُهينٌ (14)نساء
و هر كه از خدا و رسولش فرمان نبرد و از احكام او تجاوز كند، او را داخل در آتش كند و همواره در آنجا خواهد بود و براى اوست عذابى خواركننده.
عصمت واطاعت از پيامبردر قران:
... وَمَا آَتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا ...(7)حشر
و آنچه را پيامبر (صلى الله عليه وآله) براي شما آورد ، پس بگيريد و از آنچه شما را باز داشت ، باز ايستيد
« وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى ٭ إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى »(3/4)نجم
و از سر هوس سخن نمی گويد ؛ سخن او به جز وحي که فرستاده می شود نيست .
لَّقَدْ كاَنَ لَكُمْ فىِ رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن كاَنَ يَرْجُواْ اللَّهَ وَ الْيَوْمَ الاَْخِرَ وَ ذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا.(21)احزاب

مسلّماً براى شما در زندگى رسول خدا سرمشق نيكويى بود؛ براى آن‌ها كه اميد به رحمت خدا و روز رستاخيز دارند و خدا را بسيار ياد مى‏كنند.
مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطاعَ اللَّهَ وَ مَنْ تَوَلَّى فَما أَرْسَلْناكَ عَلَيْهِمْ حَفيظاً.(80) نساء
كسى كه از پيامبر اطاعت كند، خدا را اطاعت كرده و كسى كه سرباز زند، تو را نگهبان (و مراقب) او نفرستاديم (و در برابر او، مسئول نيستى).
يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا أَطيعُوا اللَّهَ وَ أَطيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنازَعْتُمْ في‏ شَيْ‏ءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَ الرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ ذلِكَ خَيْرٌ وَ أَحْسَنُ تَأْويلاً (59) بقره
اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد، از خدا اطاعت كنيد و از رسول و اولو الامر خويش فرمان بريد. و چون در امرى اختلاف كرديد اگر- به خدا و روز قيامت ايمان داريد- به خدا و پيامبر رجوع كنيد. در اين خير شماست و سرانجامى بهتر دارد
وَ أَطيعُوا اللَّهَ وَ الرَّسُولَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ (132)ال عمران
و از خدا و رسول اطاعت كنيد تا مگر مشمول رحمت شويد. (132)
نظر بعضي از علماي اهل سنت درباره عصمت پيامبر در قران:
فخر رازي ميگويد:
قوله: «مَّنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطَاعَ اللَّهَ» من أقوى الدلائل على أنه معصوم في جميع الأوامر والنواهي وفي كل ما يبلغه عن الله، لأنه لو أخطأ في شيء منها لم تكن طاعته طاعة الله وأيضا وجب أن يكون معصوما في جميع أفعاله، لأنه تعالى أمر بمتابعته في قوله: «فَاتَّبَعُوهُ» (الأنعام: 153 /155) والمتابعة عبارة عن الاتيان بمثل فعل الغير لأجل أنه فعل ذلك الغير، فكان الآتي بمثل ذلك الفعل مطيعاً لله في قوله: «فَاتَّبَعُوهُ» فثبت أن الانقياد له في جميع أقواله وفي جميع أفعاله، إلا ما خصه الدليل، طاعة لله وانقياد لحكم الله.
اين گفته خداوند «من يطع الرسول...» از قوى‌ترين دلايل بر عصمت پيامبر خدا است در تمام اوامر و نواهى و همه چيزهايى كه از جانب خداوند ابلاغ مى‌كند؛ چرا كه اگر او در يكى از اين‌ها اشتباه كند، اطاعت از او، اطاعت از خداوند نخواهد بود. همچنين طبق اين آيه، واجب است كه در تمام كارهايش نيز معصوم باشد؛ چرا كه خداوند در جمله «فاتبعوه» دستور به پيروى از او را داده است و پيروى عبارت است از انجام كارها همانند كارهاى كه پيامبر خدا انجام داده؛‌ پس كسى كه كردارش همانند پيامبر باشد، در حقيقت از خداوند در جمله «فاتبعوه» اطاعت كرده است؛ در نتيجه پيروى مطلق از رسول خدا در گفتار و رفتار؛ مگر در چيزهايى كه با دليل از اين عموم خارج شود، اطاعت از خداوند و گردن نهادن بر فرمان خداوند است.
الرازي الشافعي، فخر الدين محمد بن عمر التميمي (متوفاى604هـ)، التفسير الكبير أو مفاتيح الغيب، ج10، ص154، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة: الأولى، 1421هـ - 2000م.
قرطبى، براى اثبات عصمت پيامبران اين گونه استدلال كرده است:
وقال جمهور من الفقهاء من أصحاب مالك وأبي حنيفة والشافعي: إنهم معصومون من الصغائر كلها كعصمتهم من الكبائر أجمعها ؛ لأنا أمرنا بأتباعهم في أفعالهم وآثارهم وسيرهم أمرا مطلقا من غير التزام قرينة فلو جوزنا عليهم الصغائر لم يمكن الأقتداء بهم إذ ليس كل فعل من أفعالهم يتميز مقصده من القربة والإباحة أو الحظر أو المعصية ولا يصح أن يؤمر المرء بأمتثال أمر لعله معصية .
جمهور فقها از طرفداران مالك، ابوحنيفه و شافعى گفته‌اند: پيامبران از تمام گناهان صغيره معصوم هستند؛ همان طورى كه از تمام گناهان كبيره معصوم هستند؛ چرا كه خداوند به صورت مطلق به ما دستور داده است كه از كردار، آثار و روش آن‌ها پيروى كنيم و هيچ قرينه‌اى بر خلاف آن نيز نياورده است؛‌ پس اگر انجام صغيره براى آن‌ها جايز باشد، پيروى از آن‌ها ممكن نيست؛ چرا كه در اين صورت ممكن است هر فعلى از افعال آن‌ها ممكن است به قصد قربت باشد، يا عملى است مباح، مكروه و يا حرام و سزاوار نيست كه خداوند ما را به امتثال از امرى دستور دهد كه احتمال معصيت در آن وجود دارد
عصمت پيامبردر روايات:
أخبرنا أبو عمرو عثمان بن أحمد بن السماك ببغداد ثنا عبد الرحمن بن محمد بن منصور الحارثي ثنا يحيى بن سعيد وحدثنا أبو بكر بن إسحاق الفقيه واللفظ له ثنا أبو المثنى ثنا مسدد ثنا يحيى عن عبيد الله بن الأخنس عن الوليد بن عبد الله عن يوسف بن ماهك عن عبد الله بن عمر قال كنت أكتب كل شيء أسمعه من رسول الله صلى الله عليه وسلم وأريد حفظه فنهتني قريش وقالوا تكتب كل شيء تسمعه من رسول الله صلى الله عليه وسلم ورسول الله صلى الله عليه وسلم بشر يتكلم في الرضا والغضب قال فأمسكت فذكرت ذلك لرسول الله صلى الله عليه وسلم فقال أكتب فوالذي نفسي بيده ما خرج منه إلا حق وأشار بيده إلى فيه رواة هذا الحديث قد احتجا بهم عن آخرهم غير الوليد هذا وأظنه الوليد بن أبي الوليد الشامي فإنه الوليد بن عبد الله وقد علمت على أبيه الكتبة فإن كان كذلك فقد احتج مسلم به
المستدرك على الصحيحين ج 1 ص 187 ش 359 ، اسم المؤلف: محمد بن عبدالله أبو عبدالله الحاكم النيسابوري الوفاة: 405 هـ ، دار النشر : دار الكتب العلمية - بيروت - 1411هـ - 1990م ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : مصطفى عبد القادر عطا
مصنف ابن أبي شيبة ج 5 ص 313 ش 26428 ، اسم المؤلف: أبو بكر عبد الله بن محمد بن أبي شيبة الكوفي الوفاة: 235 ، دار النشر : مكتبة الرشد - الرياض - 1409 ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : كمال يوسف الحوت
مسائل الإمام أحمد رواية ابنه أبي الفضل صالح ج 2 ص 372 ش 1033 ، اسم المؤلف: الوفاة: 266هـ ، دار النشر : الدار العلمية - الهند - 1408هـ- 1988م
البحر الزخار (مسند البزار) ج 6 ص 437 ش 2470 ، اسم المؤلف: أبو بكر أحمد بن عمرو بن عبد الخالق البزار الوفاة: 292 ، دار النشر : مؤسسة علوم القرآن , مكتبة العلوم والحكم - بيروت , المدينة - 1409 ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : د. محفوظ الرحمن زين الله
از عبد الله بن عمر روايت شده است كه من هرآنچه از رسول خدا (صلى الله عليه وآله) مي‌شنيدم ، مي‌نوشتم ، و مي‌خواستم آن را حفظ كنم ، تا اينكه قريش من را بازداشته و گفتند : هرچيزي را كه از رسول خدا (صلى الله عليه وآله) مي‌شنوي مي‌نويسي ؟ رسول خدا (صلى الله عليه وآله) انساني است كه در رضا و غضب سخن مي‌گويد !
به همين سبب من نيز از نوشتن دست برداشته و اين مطلب را به حضرت گفتم .
حضرت فرمودند : بنويس كه قسم به خدا جز حق از اين بيرون نمي‌آيد و با دست خويش به دهانشان اشاره فرمودند .
الباني هم اين روايت را تصحيح كرده است:
اين روايت را الباني در السلسلة الصحيحة ش 1532 صحيح مي‌داند .
احمد بن حنبل با چهار سند از ابي‌امامه روايت ذيل را نقل مي‌كند :
عن أبي أُمَامَةَ انه سمع رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم يقول لَيَدْخُلَنَّ الْجَنَّةَ بِشَفَاعَةِ رَجُلٍ ليس بنبي مِثْلُ الْحَيَّيْنِ أو مِثْلُ أَحَدِ الْحَيَّيْنِ رَبِيعَةَ وَمُضَرَ فقال رَجُلٌ يا رَسُولَ اللَّهِ أو ما رَبِيعَةُ من مُضَرَ فقال إنما أَقُولُ ما أُقَوَّلُ
مسند أحمد بن حنبل ج 5 ص 257 ش 22269 و 22270 و ص 261 ش 22304 و ص 267 ش 22351 ، اسم المؤلف: أحمد بن حنبل أبو عبدالله الشيباني الوفاة: 241 ، دار النشر : مؤسسة قرطبة - مصر
از ابوامامه روايت شده است كه از رسول خدا (صلى الله عليه وآله) شنيدم كه فرمودند : با شفاعت يكي از مردان امت من ، كه پيامبر هم نيست ، گروهي مانند دو قبيله ربيعه و مضر وارد بهشت خواهند شد !
شخصي گفت : اي رسول خدا ! مي‌داني ربيعه و مضر چيست ؟!
حضرت فرمودند : من تنها سخناني را بر زبان مي‌آورم كه (از غيب) بر زبان من انداخته شود !
تصحيح آلباني:
صحيح الترغيب و الترهيب ش 3647 ص 463 ، صحيح و ضعيف الجامع الصغير ش 9494
هيثمي نيز در مجمع الزوائد روايت را صحيح مي‌داند :
رواه أحمد والطبراني بأسانيد ورجال أحمد وأحد اسانيد الطبراني رجالهم رجال الصحيح غير عبدالرحمن بن ميسرة وهو ثقة
مجمع الزوائد ومنبع الفوائد ج 10 ص 381 ، اسم المؤلف: علي بن أبي بكر الهيثمي الوفاة: 807 ، دار النشر : دار الريان للتراث/‏دار الكتاب العربي - القاهرة , بيروت – 1407
احمد و بخاري روايت ديگر را مي آورند كه پيامبر فرمود:
حدثنا عبد اللَّهِ حدثني أبي ثنا يُونُسُ ثنا لَيْثٌ عَن مُحَمَّدٍ عن سَعِيدِ بن أبي سَعِيدٍ عن أبي هُرَيْرَةَ عن رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم انه قال اني لاَ أَقُولُ إِلاَّ حَقًّا قال بَعْضُ أَصْحَابِهِ فَإِنَّكَ تُدَاعِبُنَا يا رَسُولَ اللَّهِ فقال إني لاَ أَقُولُ إِلاَّ حَقًّا
مسند أحمد بن حنبل ج 2 ص 340 ش 8462 و ص 360 ش 8708 ، اسم المؤلف: أحمد بن حنبل أبو عبدالله الشيباني الوفاة: 241 ، دار النشر : مؤسسة قرطبة – مصر
الأدب المفرد ج 1 ص 102 ش 265 ، اسم المؤلف: محمد بن إسماعيل أبو عبدالله البخاري الجعفي الوفاة: 256 ، دار النشر : دار البشائر الإسلامية - بيروت - 1409 - 1989 ، الطبعة : الثالثة ، تحقيق : محمد فؤاد عبدالباقي
از ابوهريره روايت شده است كه رسول خدا (صلى الله عليه وآله) فرمودند : من هيچ‌گاه جز حق نمي‌گويم ! بعضي از اصحاب عرضه داشتند : اي رسول خدا ! شما گاهي با ما شوخي مي‌كنيد ! حضرت فرمودند : من هيچ‌گاه جز حق نمي‌گويم !
ترمذي وتصحيح حديث:
قال أبو عِيسَى هذا حَدِيثٌ حَسَنٌ صَحِيحٌ
الجامع الصحيح سنن الترمذي ج 4 ص (529)357 ش 1990 ، اسم المؤلف: محمد بن عيسى أبو عيسى الترمذي السلمي الوفاة: 279 ، دار النشر : دار إحياء التراث العربي - بيروت - - ، تحقيق : أحمد محمد شاكر وآخرون
تصحيح آلباني:
الباني اين روايت را نيز در السلسلة الصحيحة ش 1726 صحيح مي‌داند .
خدا برحاكمي كه بر خلاف سنت پيامبر عمل كند سخت ميگيرد:
عبدربه خطبه اي را از ابوبكر مي اورد:
...حاسبه الله فأشد حسابه وأقل عفوه ألا وإن الفقراء هم المرحومون ألا إلا من آمن بالله وحكم بكتابه وسنة نبيه صلى الله عليه وسلم وإنكم اليوم على خلافة نبوة ومفرق حجة وسترون بعدي ملكا عضوضاً وملكاً
العقد الفريد اسم المؤلف: احمد بن محمدبن عبد ربه الأندلسي الوفاة: 328هـ ، دار النشر : دار إحياء التراث العربي - بيروت /لبنان - 1420هـ - 1999م ، الطبعة : الثالثة ج 4 ص 56
خدا حاكم را محاسبه مي كند محاسبه اي سخت وفقرا بخشيده شدگان هستند مگر اينكه به حكم خدا و سنت پيامبر عمل كنند وبر روش خلافت پيامبر و طرق حق ديگر و بعد از آن سلطنتي گزنده خواهد بود
حكم كسي كه سنت پيامبر را تغيير دهد:
حذيفه از پيامبر روايتي را نقل ميكند كه:
وحدثني محمد بن سَهْلِ بن عَسْكَرٍ التَّمِيمِيُّ حدثنا يحيى بن حَسَّانَ ح وحدثنا عبد اللَّهِ بن عبد الرحمن الدَّارِمِيُّ أخبرنا يحيى وهو بن حَسَّانَ حدثنا مُعَاوِيَةُ يَعْنِي بن سَلَّامٍ حدثنا زَيْدُ بن سَلَّامٍ عن أبي سَلَّامٍ قال قال حُذَيْفَةُ بن الْيَمَانِ قلت يا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّا كنا بِشَرٍّ فَجَاءَ الله بِخَيْرٍ فَنَحْنُ فيه فَهَلْ من وَرَاءِ هذا الْخَيْرِ شَرٌّ قال نعم قلت هل وَرَاءَ ذلك الشَّرِّ خَيْرٌ قال نعم قلت فَهَلْ وَرَاءَ ذلك الْخَيْرِ شَرٌّ قال نعم قلت كَيْفَ قال يَكُونُ بَعْدِي أَئِمَّةٌ لَا يَهْتَدُونَ بِهُدَايَ ولا يَسْتَنُّونَ بِسُنَّتِي وَسَيَقُومُ فِيهِمْ رِجَالٌ قُلُوبُهُمْ قُلُوبُ الشَّيَاطِينِ في جُثْمَانِ إِنْسٍ قال قلت كَيْفَ أَصْنَعُ يا رَسُولَ اللَّهِ إن أَدْرَكْتُ ذلك قال تَسْمَعُ وَتُطِيعُ لِلْأَمِيرِ وَإِنْ ضُرِبَ ظَهْرُكَ وَأُخِذَ مَالُكَ فَاسْمَعْ وَأَطِعْ
صحيح مسلم ج 3 ص 1847 ، اسم المؤلف: مسلم بن الحجاج أبو الحسين القشيري النيسابوري الوفاة: 261 ، دار النشر : دار إحياء التراث العربي - بيروت ، تحقيق : محمد فؤاد عبد الباقي
پيامبر اكرم فرمود: پس از من پيشواياني خواهند آمد كه نه از هدايت من بهره اي برده اند و نه به سنت من پايبند هستند و مرداني در ميان آنها به پا مي خيزند كه قلب و روح آنها روحيه شيطاني در هيكل انسان ظاهر شده است حذيفه مي گويداگر دراين عصر را درك كردم وظيفه من چيست حضرت در جواب فرمودند اطاعت بي چون و چرا از حاكم و اگر تو را مورد ضرب و شتم قرار داد و اموال تو را مصادره كرد از وي اطاعت كن
ابن تيميه ميگويد:
معارضة أقوال الأنبياء بآراء الرجال ، وتقديم ذلك عليها هو فعل المكذبين للرسل، بل هو جماع كل كفر.
درء تعارض العقل والنقل ج 5ص204 ابن تيميه
هر كس راي خودش را مقدم بكند بر راي پيامبر در واقع آن شخص پيامبر را تكذيب كرده است و كافر شده است
لعنت پيامبر بر كسي كه سنت ايشان را ترك كند:
عن عائشة قالت قال رسول الله صلى الله عليه وسلم ستة لعنتهم لعنهم الله وكل نبي كان الزائد في كتاب الله والمكذب بقدر الله والمتسلط بالجبروت ليعز بذلك من أذل الله ويذل من أعز الله والمستحل لحرم الله والمستحل من عترتي ما حرم الله والتارك لسنتي
قال أبو عيسى هكذا روى عبد الرحمن ... عن عائشة عن النبي صلى الله عليه وسلم ورواه سفيان الثوري ... عن علي بن حسين عن النبي صلى الله عليه وسلم مرسلا وهذا أصح
سنن الترمذي ج4 ص457 ش 2154 کتاب القدر - صحيح ابن حبان ج13 ص60 ش 5749 باب اللعن ، ذكر لعن المصطفى مع سائر الأنبياء أقواما من أجل أعمال ارتكبوها - المستدرك على الصحيحين ج1 ص91 ش102 کتاب الايمان و ج2ص571 ش 3940 و ص 572 ش 3941 باب تفسير سورة والليل ج4 ص101 ش 7011 کتاب الأحکام (تمامی روايات را صحيح می داند)
از عائشه روايت شده است که رسول خدا (صلى الله عليه وآله) فرمودند : شش گروهند که من ايشان را لعنت کرده ام و خدا و همه انبيای گذشته نيز آنان را لعنت کرده‌اند :
کسی که در کتاب‌های الهی مطلبی زياد کند ؛ و کسی که قدر الهی را منکر شود ؛ و کسی که با زور بر مردم سلطنت پيدا کند تا کسی را که خداوند خوار کرده است عزيز گرداند و کسی را که خداوند عزيز می‌داند ذليل نمايد و کسی که محرمات الهی را حلال شمارد (و يا کسی که حَرَم الهی را مورد تجاوز قرار دهد و در آن خون کسی را مباح بداند) و کسی که آنچه را خداوند در مورد خاندان من حرام کرده است ، انجام دهد (ايشان را آزار دهد) و کسی که سنت من را ترک نمايد .
تصحيح ترمذي:
قال أبو عيسى هكذا روى عبد الرحمن ... عن عائشة عن النبي صلى الله عليه وسلم ورواه سفيان الثوري ... عن علي بن حسين عن النبي صلى الله عليه وسلم مرسلا وهذا أصح
ترمذی می گويد : اين روايت را عبد الرحمن ... از عائشه از رسول خدا (صلى الله عليه وآله) نقل کرده است ؛ سفيان نيز آن را از علی بن الحسين (امام سجاد (عليه‌السلام)) به صورت مرسل از رسول خدا (صلى الله عليه وآله) نقل می کند و روايتی که ما نقل کرديم سندش صحيح‌تر است .
كسي كه سنت پيامبر را تغيير بدهد در واقع چيز جديد بر دين اضافه كرده است و پيامبر چنين شخصي را بدعت گذار معرفي كرده است و حكم چنين فردي را هم مشخص كرده است.
حكم بدعت گذاري در كلام پيامبر:
مسلم نيشابوري روايت ميكند از پيامبر كه :
867 وحدثني محمد بن الْمُثَنَّى حدثنا عبد الْوَهَّابِ بن عبد الْمَجِيدِ عن جَعْفَرِ بن مُحَمَّدٍ عن أبيه عن جَابِرِ بن عبد اللَّهِ قال كان رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم إذا خَطَبَ احْمَرَّتْ عَيْنَاهُ وَعَلَا صَوْتُهُ وَاشْتَدَّ غَضَبُهُ حتى كَأَنَّهُ مُنْذِرُ جَيْشٍ يقول صَبَّحَكُمْ وَمَسَّاكُمْ وَيَقُولُ بُعِثْتُ أنا وَالسَّاعَةُ كَهَاتَيْنِ وَيَقْرُنُ بين إِصْبَعَيْهِ السَّبَّابَةِ وَالْوُسْطَى وَيَقُولُ أَمَّا بَعْدُ فإن خَيْرَ الحديث كِتَابُ اللَّهِ وَخَيْرُ الْهُدَى هُدَى مُحَمَّدٍ وَشَرُّ الْأُمُورِ مُحْدَثَاتُهَا وَكُلُّ بِدْعَةٍ ضَلَالَةٌ ثُمَّ يقول أنا أَوْلَى بِكُلِّ مُؤْمِنٍ من نَفْسِهِ من تَرَكَ مَالًا فَلِأَهْلِهِ وَمَنْ تَرَكَ دَيْنًا أو ضَيَاعًا فَإِلَيَّ وَعَلَيَّ
صحيح مسلم ، اسم المؤلف: مسلم بن الحجاج أبو الحسين القشيري النيسابوري الوفاة: 261 ، دار النشر : دار إحياء التراث العربي - بيروت ، تحقيق : محمد فؤاد عبد الباقي ج 2 ص 592
...هر بدعتي ضلالت و گمراهي است ...
ابن تيميه ميگويد:
وقد ثبت فى الحديث الصحيح حديث العرباض بن سارية عن النبى  انه قال ( عليكم بسنتى وسنة الخلفاء الراشدين المهديين من بعدي تمسكوا بها وعضوا عليها بالنواجذ واياكم ومحدثات الامور فان كل بدعة ضلالة ( وفى السنن من حديث سفينة عن النبى  انه قال ( خلافة النبوة ثلاثون سنة ثم يصير ملكا عضوضا )
كتب ورسائل وفتاوى شيخ الإسلام ابن تيمية ، اسم المؤلف: أحمد عبد الحليم بن تيمية الحراني أبو العباس الوفاة: 728 ، دار النشر : مكتبة ابن تيمية ، الطبعة : الثانية ، تحقيق : عبد الرحمن بن محمد بن قاسم العاصمي النجدي ج 20 ص 7
حديث صحيح است كه پيامبر فرمود: شما را سفارش ميكنم به سنت خودم و سنت خلفاي راشدين و مهديين بعد از خودم كه به آن تمسك بجوييد و بر حسب آن روش موعظه كنيد و محكم به آن تمسك بجويد و شما را بر حذر ميدارم از نوآوري ها و بدعتها و هر بدعتي گمراهي است و در سنن حديثي است از پيامبر كه خلافه بعد از من سي سال است و پس از آن سلطنتي گزنده است
سيوطي وبسياري از علماي اهل سنت ميگويند:
وأخرج مسلم والنسائي وابن ماجه وابن مردويه والبيهقي في الأسماء والصفات عن جابر قال : كان رسول الله صلى الله عليه وسلم يقول في خطبته نحمد الله ونثني عليه بما هو أهله ثم يقول : من يهده الله فلا مضل له ومن يضلل فلا هادي له أصدق الحديث كتاب الله وأحسن الهدى هدى محمد وشر الأمور محدثاتها وكل محدثة بدعة وكل بدعة ضلالة وكل ضلالة في النار ثم يقول : بعثت أنا والساعة كهاتين
الدر المنثور ، اسم المؤلف: عبد الرحمن بن الكمال جلال الدين السيوطي الوفاة: 911 ، دار النشر : دار الفكر - بيروت - 1993ج 3 ص 61
سبل الهدى والرشاد في سيرة خير العباد ، اسم المؤلف: محمد بن يوسف الصالحي الشامي الوفاة: 942هـ ، دار النشر : دار الكتب العلمية - بيروت - 1414هـ ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : عادل أحمد عبد الموجود وعلي محمد معوض ج 8 ص 224
مرقاة المفاتيح شرح مشكاة المصابيح ، اسم المؤلف: علي بن سلطان محمد القاري الوفاة: 1014هـ ، دار النشر : دار الكتب العلمية - لبنان/ بيروت - 1422هـ - 2001م ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : جمال عيتاني ج 1 ص 33
فتح القدير الجامع بين فني الرواية والدراية من علم التفسير ، اسم المؤلف: محمد بن علي بن محمد الشوكاني الوفاة: 1250 ، دار النشر : دار الفكر – بيروت ج 2 ص 267
مسلم و نسايي و ابن ماجه و ابن مردويه و بيهقي در مورد اسماء و صفات روايتي را آورده اند از جابر كه پيامبر فرمود:...كه هر بدعتي گمراهي و هر گمراهي در آتش است
ابن خزيمه در صحيح خود روايت ميكند از پيامبر كه:
1785 أنا أبو طاهر نا أبو بكر نا الحسين بن عيسى البسطامي نا أنس يعني بن عياض عن جعفر بن محمد ح وحدثنا عتبة بن عبد الله أخبرنا عبد الله بن المبارك أنا سفيان عن جعفر عن أبيه عن جابر بن عبد الله قال كان رسول الله صلى الله عليه وسلم يقول في خطبته يحمد الله ويثني عليه بما هو له أهل ثم يقول من يهد الله فلا مضل له ومن يضلل فلا هادي له إن أصدق الحديث كتاب الله وأحسن الهدى هدى محمد وشر الأمور محدثاتها وكل محدثة بدعة وكل بدعة ضلالة وكل ضلالة في النار ثم يقول بعثت أنا والساعة كهاتين وكان إذا ذكر الساعة احمرت وجنتاه وعلا صوته واشتد غضبه كأنه نذير جيش صبحتكم الساعة مسأتكم ثم يقول من ترك مالا فلأهله ومن ترك دينا أو ضياعا فالي أو علي وأنا ولي المؤمنين هذا لفظ حديث بن المبارك ولفظ أنس بن عياض مخالف لهذا اللفظ
صحيح ابن خزيمة ، اسم المؤلف: محمد بن إسحاق بن خزيمة أبو بكر السلمي النيسابوري الوفاة: 311 ، دار النشر : المكتب الإسلامي - بيروت - 1390 - 1970 ، تحقيق : د. محمد مصطفى الأعظمي ج 3 ص 143
المعجم الكبير ، اسم المؤلف: سليمان بن أحمد بن أيوب أبو القاسم الطبراني الوفاة: 360 ، دار النشر : مكتبة الزهراء - الموصل - 1404 - 1983 ، الطبعة : الثانية ، تحقيق : حمدي بن عبدالمجيد السلفي ج 9 ص 97
....هر بدعتي ضلالت و همه ضلالت ها در آتش....
ابن بطه ميگويد:
حدثنا أبو جعفر محمد بن علي بن دحيم الشيباني قال حدثنا أبو عمرو أحمد بن حازم بن أبي عزرة الغفاري قال حدثنا عثمان بن أبي شيبة قال حدثنا محمد بن منصور الزعفراني وكان ثقة عن حعفر بن محمد عن أبيه عن جابر / ح وحدثني أبو بكر محمد بن أيوب بن المعافا البزاز وهذا لفظه قال حدثنا محمد بن حاتم بن نعيم المروزي قال حدثنا حبان بن موسى وسويد قالا أخبرنا ابن المبارك عن سفيان الثوري عن جعفر بن محمد عن أبيه عن جابر بن عبد الله قال كان رسول الله صلى الله عليه وسلم يقول إذا خطب نحمد الله ونثني عليه بما هو أهله ثم يقول من يهدي الله فلا مضل له ومن يضلل فلا هادي له أحسن الحديث كتاب الله وأحسن الهدي هدي محمد وشر الأمور محدثاتها وكل محدثة بدعة وكل بدعة ضلالة وكل ضلالة في النار أخرجه مسلم والبخاري وابن أبي عاصم إسناده صحيح على شرط مسلم
الإبانة عن شريعة الفرقة الناجية ومجانبة الفرق المذمومة ، اسم المؤلف: أبو عبد الله عبيد الله بن محمد بن بطة العكبري الحنبلي الوفاة: 387هـ ، دار النشر : دار الراية للنشر - السعودية - 1418هـ ، الطبعة : الثانية ، تحقيق : عثمان عبد الله آدم الأثيوبي ج 2 ص 97
كل چيزهاي جديد بدعت است و كل بدعتها ضلالت وهمه ضلالت ها در آتش است و اين را مسلم و بخاري و ابن ابي عاصم با سندهاي صحيح به شرط مسلم آورده اند
سمعاني ميگويد:
...وكل محدثة بدعة ، وكل بدعة ضلالة ، وكل ضلالة في النار ' ويروى هذا مرفوعا ...
تفسير القرآن ، اسم المؤلف: أبو المظفر منصور بن محمد بن عبد الجبار السمعاني الوفاة: 489هـ ، دار النشر : دار الوطن - الرياض - السعودية - 1418هـ- 1997م ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : ياسر بن إبراهيم و غنيم بن عباس بن غنيم ج 2 ص 160
....اين حديث مرفوع است
محمد جمال الدين قاسمي ميگويد:
عن جابر رضي الله عنه عن النبي صلى الله عليه وسلم كان يقول في خطبته : إن خير الحديث كتاب الله وخير الهدي هدي محمد صلى الله عليه وسلم وشر الأمور محدثاتها وكل محدثة بدعة وكل بدعة ضلالة زاد البيهقي ( وكل ضلالة في النار ) ( صحيح )
إصلاح المساجد ، اسم المؤلف: محمد جمال الدين القاسمي (المتوفى : 1332هـ) الوفاة: 1332 ، دار النشر : ج 1 ص 267
وقتي هر بدعتي گمراهي است و هر گمراهي در آتش پس در نتيجه هر كس كه اين بدعت را هم گذاشته باشد شامل در اين قائده ميشود پس بدعت گزار هم گمراه است هم داخل در آتش جهنم.
حال ما ثابت ميكنيم كه با توجه به احاديث صحيح در كتب اهل سنت معاويه سنت پيامبر را تغيير داد و بدعت جديدي را پايه گذاري كرد.
معاويه و تغيير سنت
از ابوذر صحابی جليل القدر رسول خدا روايت شده است که:
عن أبي ذرقال : سمعت رسول الله ( ص ) يقول أول من يبدل سنتي رجل من بني أميه.
المصنف ابن أبي شيبة الكوفي (متوفی 235) – ج8 – ص 341
از رسول خدا شنيدم که ميفرمود: اولين کسی که سنت مرا تغيير مي دهد ، مردی از بنی اميه است.
تصحيح روايت توسط الباني:
1749 - " أول من يغير سنتي رجل من بني أمية " .
أخرجه ابن أبي عاصم في " الأوائل " ( 7 / 2 ) : حدثنا عبيد الله بن معاذ حدثنا
أبي حدثنا عوف عن المهاجر أبي مخلد عن أبي العالية عن أبي ذر أنه قال ليزيد
ابن أبي سفيان : سمعت رسول الله صلى الله عليه وسلم ، فذكره .
قلت : و هذا إسناد حسن ، رجاله ثقات رجال الشيخين غير المهاجر و هو ابن مخلد
أبو مخلد ، قال ابن معين : " صالح " . و ذكره ابن حبان في " الثقات " . و قال
الساجي : " صدوق " . و قال أبو حاتم : " لين الحديث ليس بذاك و ليس بالمتقن ،
يكتب حديثه " .
قلت : فمثله لا ينزل حديثه عن مرتبة الحسن . و الله أعلم . و لعل المراد
بالحديث تغيير نظام اختيار الخليفة ، و جعله وراثة . و الله أعلم
قال الألباني في " السلسلة الصحيحة " 4 / 329 :
و شايد مراد از اين حديث همان تغيير نظام انتخاب خليفه و قرار دادن آن به صورت وراثتي باشد
اين خبر كه معاويه خلافت را از شوري تبديل به پادشاهي وراثتي كرد به موتواتر نقل شده است از علماي اهل سنت و در اين مورد جاي هيچگونه شك و ترديد نيست و ما به اختصار به چند نمونه از اين مطالب اشاره ميكنيم و دوباره جا دارد كه به مطلب ابن تيميه توجه كنيم كه در مورد كسي كه مخالف سنت پيامبر عمل كند چه مي گويد:
معارضة أقوال الأنبياء بآراء الرجال ، وتقديم ذلك عليها هو فعل المكذبين للرسل، بل هو جماع كل كفر.
هر كس راي خودش را مقدم بكند بر راي پيامبر در واقع آن شخص پيامبر را تكذيب كرده است و كافر شده است
درء تعارض العقل والنقل ج 5ص204 ابن تيميه
معاويه و تغيير سنت:
4550 حدثنا مُوسَى بن إِسْمَاعِيلَ حدثنا أبو عَوَانَةَ عن أبي بِشْرٍ عن يُوسُفَ بن مَاهَكَ قال كان مَرْوَانُ على الْحِجَازِ اسْتَعْمَلَهُ مُعَاوِيَةُ فَخَطَبَ فَجَعَلَ يَذْكُرُ يَزِيدَ بن مُعَاوِيَةَ لِكَيْ يُبَايَعَ له بَعْدَ أبيه فقال له عبد الرحمن بن أبي بَكْرٍ شيئا فقال خُذُوهُ فَدَخَلَ بَيْتَ عَائِشَةَ فلم يَقْدِرُوا فقال مَرْوَانُ إِنَّ هذا الذي أَنْزَلَ الله فيه ) وَالَّذِي قال لِوَالِدَيْهِ أُفٍّ لَكُمَا أَتَعِدَانِنِي ( فقالت عَائِشَةُ من وَرَاءِ الْحِجَابِ ما أَنْزَلَ الله فِينَا شيئا من الْقُرْآنِ إلا أَنَّ اللَّهَ أَنْزَلَ عُذْرِي
الجامع الصحيح المختصر ، اسم المؤلف: محمد بن إسماعيل أبو عبدالله البخاري الجعفي الوفاة: 256 ، دار النشر : دار ابن كثير , اليمامة - بيروت - 1407 - 1987 ، الطبعة : الثالثة ، تحقيق : د. مصطفى ديب البغا ج 4 ص 1827
مروان كه امير بود از طرف معاويه خطبه خواند و يزيد را نصب كرد از طرف معاويه براي اينكه بعد از پدرش خليفه باشد عبدالرحمن ابن ابي بكر يك چيزي گفت در جواب مروان و مروان گفت بگيريدش و او هم رفت داخل بيت عائشه پس نتوانستند بگيرندش مروان گفت اين همون كسي است كه خدا در باره اش گفت( و آن كه به پدر و مادرش گفت: اف بر شما، آيا به من وعده مى‏دهيد كه از گورم برخيزانند و حال آنكه مردمى پيش از من بوده‏اند كه برنخاسته‏اند؟ و آن دو به درگاه خدا استغاثه مى‏كنند و گويند: واى بر تو ايمان بياور كه وعده خدا حق است. مى‏گويد: اينها چيزى جز همان افسانه پيشينيان نيست. 17احقاف) عائشه از پشت پرده گفت خداوند در قرآن چيزي درباره ما نازل نكرده مگر آياتي كه در باره عذر من بود
ابن حجر در شرح اين روايت ميگويد:
وله من طريق شعبة عن محمد بن زياد فقال مروان سنة أبي بكر وعمر فقال عبد الرحمن سنة هرقل وقيصر ولابن المنذر من هذا الوجه اجئتم بها هرقلية تبايعون لأبنائكم ولأبي يعلى وبن أبي حاتم من طريق إسماعيل بن أبي خالد حدثني عبد الله المدني قال كنت في المسجد حين خطب مروان فقال أن الله قد أرى أمير المؤمنين رأيا حسنا في يزيد وإن يستخلفه فقد استخلف أبو بكر وعمر فقال عبد الرحمن هرقلية إن أبا بكر والله ما جعلها في أحد من ولده ولا في أهل بيته وما جعلها معاوية إلا كرامة لولده
فتح الباري شرح صحيح البخاري ، اسم المؤلف: أحمد بن علي بن حجر أبو الفضل العسقلاني الشافعي الوفاة: 852 ، دار النشر : دار المعرفة - بيروت ، تحقيق : محب الدين الخطيب ج 8 ص 577
.... مروان گفت اين سنت ابوبكر و عمر است و عبدالرحمن گفت: اين سنت هرقل و قيصر است و ابن منذر در اين باره آورده است كه آيا شما هرقليه را آورده ايد كه براي فرزندانتان بيعت مي گيريد و نقل ابو يعلي و ابن ابي حاتم از طريق اسماعيل بن ابي خالد است كه روايت كرد مرا عبدالله مدني كه در مسجد بودم زماني كه مروان خطبه مي خواند پس گفت كه همانا به خدا قسم كه اميرالمومنين درباره يزيد نظر مثبتي دارد و اگر او را به جانشيني انتخاب كند همان كاري را كرده است كه ابوبكر و عمر انجام داده اند پس عبدالرحمن گفت اين سنت هرقل است زيرا به خدا قسم ابوبكر خلافت را در فرزندان و خاندانش قرار نداد و معاويه اين كار را انجام نداده است مگر براي تكريم فرزندش(يزيد)
5-5

پاسخ:
قرآن کریم بسیار از منافقان می گوید؛ کسانی که به ظاهر اسلام آورده بودند و در دل کفر می ورزیدند. این گروه تا پایان عمر پربرکت پیامبر اکرم نیز در میان مسلمانان بودند، قرآن کریم بر آن دلالت دارد که به هنگام آخرین غزوه پیامبر (تبوک، سال نهم هجری، حدود هفت ماه پیش از درگذشت پیامبر) گروهی از همراهی پیامبر سرباز زدند و گرما و سرما را بهانه قرار دادند، یا آنکه جنگ با روم را بزرگ شمردند و پنداشتند که پیامبر اکرم زنده برنخواهد گشت. (آیات توبه 42-38). و شگفت آنکه در بازگشت از تبوک برخی از اطرفیان پیامبر اکرم درصدد قتل آن حضرت برمی آیند و کاری می‌ کنند تا شتر ایشان رم کند و پیامبر را در دره بیاندازد. (مفسران در تفسیر آیه توبه،74 این جریان را نقل کرده اند. به عنوان نمونه تفسیر الدرالمنثور، ج5، ص117) حال چگونه می توان پذیرفت که همه مسلمانانی که پیامبر را دیدند و سخنش را شنیدند، اصحاب و یاران آن حضرت به شمار می آیند و پیروی از آنان رواست؟ چگونه می توان پذیرفت که اصحاب پیامبر همگی عادل و درستکار و پرهیزگار بودند؟ مگر در سوره جمعه نخوانده ایم که برای دیدن کاروان تجاری و شنیدن ساز و آواز از پای خطبه پیامبر برخاستند و او را واگذاشتند؟پیامبر اکرم فرمود: "سَيُجَاءُ بِرِجَالٍ مِنْ أُمَّتِي فَيُؤْخَذُ بِهِمْ ذَاتَ الشِّمَالِ فَأَقُولُ يَا رَبِّ أَصْحَابِي قَالَ فَيُقَالُ لِي إِنَّكَ لَا تَدْرِي مَا أَحْدَثُوا بَعْدَكَ لَمْ يَزَالُوا مُرْتَدِّينَ عَلَى أَعْقَابِهِمْ مُذْ فَارَقْتَهُمْ". (مسنداحمد، 1992) به زودی مردانی از امتم را می آورند و به سوی دوزخیان می برند. گویم: پروردگارم! یارانم! پس به من گفته می شود: نمی دانی که پس از تو چه کردند، از زمانی که از آنان جدا شدی، همواره رو به جاهلیت بازگشتند. آیا می توان پذیرفت که همه اصحاب پیامبر بر حق استوار ماندند و به گمراهی نیفتادند؟!
4-5

پاسخ:
همگان پذیرفته اند که پیامبر اکرم فرمود: "يَكُونُ بَعْدِي اثْنَا عَشَرَ خَلِيفَةً كُلُّهُمْ مِنْ قُرَيْشٍ". (این سخن در کتب بسیاری نقل شده، از آن جمله صحیح مسلم، حدیث 19944 و صحیح بخاری، حدیث 7222). این امیران، جانشینان و یا پیشوایان دوازده گانه کیانند؟! آن کسان را که خلفای راشدین دانسته اند، چهار یا پنج نفرند، امویان و عباسیان بسیار بیشتر از شمارند، کدام فرقه اسلامی می تواند این دوازده امیر و خلیفه را نام ببرد؟!
3-5

پاسخ:
همگان پذیرفته اند که پیامبر اکرم فرمود: "مَن ماتَ بِغَيرِ إِمامٍ ماتَ ميتَةً جاهِليَّة". (این حدیث به الفاظ مختلف از پیامبر نقل شده، از آن جمله مسند احمدبن حنبل، ج 4، ص 96. حديث 16922). هر کس بدون پیشوا بمیرد، به مرگ جاهلیت (پیش از اسلام) مُرده است.

آیا پیامبر اکرم پس از خویش مردم را بدون پیشوا رها نمود؟! آیا آنان را به حالت جاهلیت واگذاشت؟ و آیا می توان افرادی همچون معاویه، یزید و دیگر خلیفگان اموی را امام مسلمین شمرد و نپذیرفتن پیشوایی آنان را خروج از اسلام دانست؟!
2-5

پاسخ:
زمانی که پیامبر اکرم از مکه به مدینه هجرت نمود، امیرمومنان علی را به جای خویش قرار داد. و هر زمان نیز که از مدینه به سرزمین دیگری می رفت، در مدینه جانشینی قرار می داد. سیره نویسان بر این امر اتفاق دارند و نام این افراد در کتب حدیث و سیره و تاریخ موجود است. (زیدبن حارثه، عبدالله بن امّ مکتوم، عبدالله بن رواحه و...) در آخرین غزوه (سفر جهادی) پیامبر اکرم به سوی مرزهای روم شرقی (تبوک) رفت. در این سفر نیز آن حضرت، امیرمومنان علی را جانشین خویش در مدینه قرار داد و به وی فرمود: "يا عليّ إن المدينة لا تصلح إلاّ بي أو بك". (المستدرک علی الصحیحین، ج7، ص431. حاکم نیشابوری این حدیث را صحیح دانسته است) ای علی، مدینه تنها به (واسطه) من یا تو صلاح می گیرد.

با توجه به آنچه گذشت، آیا می توان پذیرفت که پیامبر اکرم، مدینه و جامعه نوپای اسلامی را برای یک یا چندروز، بدون جانشین رها نکرده و خود کسی را تعیین کند؛ ولی به هنگام درگذشت، اسلام و مسلمانان را برای همیشه بی راهبر و پیشوا واگذارد و خود در تعیین جانشین هیچ اقدامی نکند؟!
1-5

پاسخ:
قرآن کریم به همه مومنان سفارش می کند که پیش از مرگ وصیت کنند: "كُتِبَ عَلَيْكُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ إِنْ تَرَكَ خَيْرًا الْوَصِيَّةُ لِلْوَالِدَيْنِ وَ الْأَقْرَبِينَ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُتَّقِينَ". بقره، 180. بر شما نوشته شده که چون یکی از شما را مرگ فرارسید، اگر خیری بر جای گذارد، برای پدر و مادر و نزدیکان خویش به نیکی وصیت کند. (این کار) حقی بر پرهیزگاران است. و پیامبر اکرم همواره مسلمانان را به وصیت کردن تشویق می نمود، می فرمود: "لايَنبَغي لِامرِئٍ مُسلِمٍ أَن يَبيتَ لَيلَتَين إِلّا و وَصيَّتُهُ مَكتُوبَةٌ عِندَهُ" (صحيح مسلم: 3 / 1249، ح 1) برای مرد مسلمان شایسته نیست که دوشبی به صبح برساند، مگر آنکه وصیتی نوشته شده نزدش باشد. پیامبر اکرم به طور ناگهانی درنگذشت، بلکه در پی یک دوره بیماری جان سپرد. آیا آن حضرت در دوره زندگی، و به ویژه در سال آخر زندگی خویش، هیچ وصیتی ننوشت؟ آیا هیچ کس را به عنوان وصی خویش معرفی ننمود؟ بی گمان اسلام و جامعه اسلامی برترین بزرگ ترین خیری است که از پیامبر اکرم برجای ماند، آیا پیامبر به فرمان خداوند جامه عمل نپوشاند و درباره رهبری و پیشوایی مسلمانان هیچ وصیتی نداشت؟

حکومت بنی امیه

پاسخ:
آيا حكومت و خلافت معاويه شرعي است يا خير اين سوالي است كه اگر نتيجه آن مشخص شود كل بنياد حكومت و خلافت بني اميه به باد خواهد رفت چرا كه معاويه مهم ترين و اولين حلقه اين زنجير است و اگر ثابت شد كه خلافت و حكومت معاويه نه تنها شرعي نيست بلكه از ديدگاه پيامبر و روايت صحيح ايشان و اعتقادات اهل سنت حكومت وي سلطنتي گزنده است پس وقتي اين مطلب ثابت شود در نتيجه كل خلفاء بني اميه كه خلافت كردند بعد از معاويه به طبع اولي زير سوال ميروند چرا كه به اعتقاد اهل سنت هيچ كدام از بني اميه كه بعد از معاويه به حكومت رسيدند از نظر فضيلت و مقام به معاويه نميرسند
خلافت مورد تاييد پيامبر بعد از خودشان سي سال است:
أخرجه أحمد وأصحاب السنن وصححه بن حبان وغيره من حديث سفينة أن النبي صلى الله عليه وسلم قال الخلافة بعدي ثلاثون سنة ثم تصير ملكا عضوضا
فتح الباري شرح صحيح البخاري ، اسم المؤلف: أحمد بن علي بن حجر أبو الفضل العسقلاني الشافعي الوفاة: 852 ، دار النشر : دار المعرفة - بيروت ، تحقيق : محب الدين الخطيب ج 8 ص 77
احمدبن حنبل و صاحبان سنن و ابن حبان با سند صحيح نقل كرده اند كه پيامبر فرمودند دوران خلافت پس از من سي سال است و بعد از آن به پادشاهي سخن و گزنده مبدل خواهد شد
تصحيح روايت ملكا عضوضا:
ابن حجر عسقلاني ميگويد:
أخرجه أحمد وأصحاب السنن وصححه بن حبان وغيره من حديث سفينة أن النبي صلى الله عليه وسلم قال الخلافة بعدي ثلاثون سنة ثم تصير ملكا عضوضا
فتح الباري شرح صحيح البخاري ، اسم المؤلف: أحمد بن علي بن حجر أبو الفضل العسقلاني الشافعي الوفاة: 852 ، دار النشر : دار المعرفة - بيروت ، تحقيق : محب الدين الخطيب ج 8 ص 77
احمدبن حنبل و صاحبان سنن و ابن حبان با سند صحيح نقل كرده اند كه پيامبر فرمودند دوران خلافت پس از من سي سال است و بعد از آن به پادشاهي سخن و گزنده مبدل خواهد شد

قال قال رسول الله صلى الله عليه وسلم ( إن الله بدأ هذا الأمر بنبوة ورحمة وكائنا خلافة ورحمة وكائنا ملكا عضوضا وكائنا عتوا وجبرية وفسادا في الأمة يستحلون الفروج والخمور والحرير ويرزقون مع ذلك وينصرون حتى يلقوا الله عز وجل ) حسن هذا حديث حسن رواه الدارمي من طريق مكحول عن أبي ثعلبة بنحوه وقد وقع لي عاليا بالسند المذكور إلى علي بن أحمد أنا أبو المكارم التيمي المذكور
الإمتاع بالأربعين المتباينة السماع / ويليه أسئلة من خط الشيخ العسقلاني ، اسم المؤلف: أحمد بن علي بن محمد بن علي بن حجر العسقلاني الوفاة: 852هـ ، دار النشر : دار الكتب العلمية - بيروت - لبنان - 1418هـ - 1997م ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : أبو عبد الله محمد حسن محمد حسن إسماعيل الشافعي ج 1ص 107
پيامبر فرمود: اين امر نبوتي است با رحمت و خلافتي هم است با رحمت و بعد از آن سلطنتي است گزنده همراه با خارج شدن از حدود و همراه با كبر و غرور و فساد در امت كه نواميس و شرب خمر و حرير را حلال مي دانند و در اين راه اموال خودشان را خرج مي كنند و بر اين امور همديگر را ياري مي كنند و اين حديث حسن است و دارمي آن را روايت كرده به طريق ...
و در كتاب ديگر هم اين مطلب را مي آورد:
- أخبرنا جرير هو ابن عبد الحميد عن ليث بن أبي سليم عن عبد الرحمن بن سابط الجمحي عن أبي ثعلبة الخشني رضي الله عنه قال كان أبو عبيدة بن الجراح ومعاذ بن جبل رضي الله عنهما يتناجيان بينهما حديثا فقلت لهما أما حفظتما في وصية رسول الله صلى الله عليه وسلم فجعلا يتذاكرانه فقالا إنما بدو هذه الأمة نبوة ورحمة ثم كائن خلافة ورحمة ثم كائن ملكا عضوضا ثم كائن عتوا وجبرية وفسادا في الأمة يستحلون الخمور والفروج وفساداً في الامة ينصرون على ذلك ويرزقون حتى يلقوا الله عز وجل ( هذا حديث حسن )
المطالب العالية بزوائد المسانيد الثمانية ، اسم المؤلف: أحمد بن علي بن حجر العسقلاني الوفاة: 852 ، دار النشر : دار العاصمة/ دار الغيث - السعودية - 1419هـ ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : د. سعد بن ناصر بن عبد العزيز الشتري ج 9 ص 107
شوكاني ميگويد:
فقال عليكم بسنتي وسنة الخلفاء الراشدين الهادين وهو حديث صحيح وكذلك قوله الخلافة بعدي ثلاثون عاما ثم يكون ملكا عضوضا
السيل الجرار المتدفق على حدائق الأزهار ، اسم المؤلف: محمد بن علي بن محمد الشوكاني الوفاة: 1250 ، دار النشر : دار الكتب العلمية - بيروت - 1405 ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : محمود إبراهيم زايد ج 4 ص 504
بر شما است پيروي از سنت من و سنت خلفاء راشدين و هدايت يافته بعد از من و اين حديث صحيح
سبكي ميگويد:
رواه أحمد وأبو داود وابن ماجه وصححه الترمذي والحاكم في المستدرك وقال على شرطهما من قوله صلى الله عليه وسلم عليكم بسنتي وسنة الخلفاء الراشدين المهديين من بعدي تمسكوا بها وعضوا عليها بالنواجذ الحديث فإن قيل هذا عام في كل الخلفاء الراشدين قيل المراد الأربعة لقوله عليه الصلاة والسلام الخلافة من بعدي ثلاثون سنة ثم تصير ملكا عضوضا وكانت مده الأربعة هذه قيل والصحيح إن المكمل لهذه المدة الحسن بن علي وكانت مدة خلافته ستة أشهر بها تكملت الثلاثون ولكن الحسن رضي الله عنه لم تتسع مهلته ولم تبرز أوامره ولا عرفت طريقته لقلة المدة
الإبهاج في شرح المنهاج على منهاج الوصول إلى علم الأصول للبيضاوي ، اسم المؤلف: علي بن عبد الكافي السبكي الوفاة: 756 ، دار النشر : دار الكتب العلمية - بيروت - 1404 ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : جماعة من العلماء ج 2 ص 367
التحبير شرح التحرير في أصول الفقه ، اسم المؤلف: علاء الدين أبي الحسن علي بن سليمان المرداوي الحنبلي الوفاة: 885 هـ ، دار النشر : مكتبة الرشد - السعودية / الرياض - 1421هـ - 2000م ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : د. عبد الرحمن الجبرين، د. عوض القرني، د. أحمد السراح ج 4 ص 1590
احمد و ابو داوود و ابن ماجه و صحيح ترمذي و حاكم در مستدرك به شرط شيخين از پيامبر نقل كرده اند كه فرمود:بر شما هست پيروي و تمسك از سنت من و خلفاء راشدين و هدايت يافته بعد از من و بر آن روش موعظه كنيد و خلافت بعد از من سي سال است و پس از آن سلطنتي گزنده است كه مراد از آن خلافت چهار خليفه است و قول صحيح اين است كه تكميل كننده اين سي سال خلافت امام حسن است كه مدت خلافتش شش ماه بعد كه به آن سي سال كامل مي شود
ابن منظور در تعريف ملكا عضوضا ميگويد:
وفي خطبة أبي بكر ، رضي الله عنه : وسترون بعدي ملكا عضوضا وملكا عنودا العنود و العنيد بمعنى وهما فعيل وفعول بمعنى فاعل أو مفاعل . وفي حديث الدعاء : فأقص الأدنين على عنودهم عنك أي ميلهم وجورهم . و عند عن الحق وعن الطريق يعند و يعند: مال ...
وفي حديث أبي بكر ، رضي الله عنه : سترون بعدي ملكا عضوضا وأمة شعاعا أي متفرقين مختلفين
لسان العرب ، اسم المؤلف: محمد بن مكرم بن منظور الأفريقي المصري الوفاة: 711 ، دار النشر : دار صادر - بيروت ، الطبعة : الأولى ج 3 ص 307
ودر خطبه ابوبكر رضي الله عنه(در مورد روايت پيامبر) كه بعد از من سلطنتي است گزنده و سلطنتي كه در آن ظلم و ستم مي شود ...و امت متفرق مي شوند در اين سلطنت گزنده

وفي حَديث أَبي بَكْرٍ ، رَضيَ اللهُ عنه : وسَتَرَوْنَ بَعْدي مُلْكاً عَضُوضاً أَيْ يُصِيبُ الرَّعِيَّةَ فيه عَسْفٌ وظُلْمٌ ، كأَنَّهُم يُعَضُّونَ فيه عَضّاً . والعَضُوضُ من أَبْنِيَة المُبَالَغَة
تاج العروس من جواهر القاموس ، اسم المؤلف: محمد مرتضى الحسيني الزبيدي الوفاة: 1205 ، دار النشر : دار الهداية ، تحقيق : مجموعة من المحققين ج 18 ص 436
ودر حديث ابوبكر رضي الله عنه است كه در دوران سلطنت گزنده به رعيت ظلم مي شود و مثل اين است كه آنها را مي درند
گفتن اين نكته ضروري است كه نه تنها اين خلافت بر خلاف سيره و روش پيامبر است بلكه با توجه به روايت صحيح اهل سنت بر خلاف سيره خلفاي قبلي هم ميباشد.
ابن تيميه ميگويد:
وقد ثبت فى الحديث الصحيح حديث العرباض بن سارية عن النبى انه قال ( عليكم بسنتى وسنة الخلفاء الراشدين المهديين من بعدي تمسكوا بها وعضوا عليها بالنواجذ واياكم ومحدثات الامور فان كل بدعة ضلالة ( وفى السنن من حديث سفينة عن النبى انه قال ( خلافة النبوة ثلاثون سنة ثم يصير ملكا عضوضا )
كتب ورسائل وفتاوى شيخ الإسلام ابن تيمية ، اسم المؤلف: أحمد عبد الحليم بن تيمية الحراني أبو العباس الوفاة: 728 ، دار النشر : مكتبة ابن تيمية ، الطبعة : الثانية ، تحقيق : عبد الرحمن بن محمد بن قاسم العاصمي النجدي ج 20 ص 7
حديث صحيح است كه پيامبر فرمود: شما را سفارش ميكنم به سنت خودم و سنت خلفاي راشدين و مهديين بعد از خودم كه به آن تمسك بجوييد و بر حسب آن روش موعظه كنيد و محكم به آن تمسك بجويد و شما را بر حذر ميدارم از نوآوري ها و بدعتها و هر بدعتي گمراهي است و در سنن حديثي است از پيامبر كه خلافه بعد از من سي سال است و پس از آن سلطنتي گزنده است

عبدربه خطبه اي را از ابوبكر مي اورد:
...حاسبه الله فأشد حسابه وأقل عفوه ألا وإن الفقراء هم المرحومون ألا إلا من آمن بالله وحكم بكتابه وسنة نبيه صلى الله عليه وسلم وإنكم اليوم على خلافة نبوة ومفرق حجة وسترون بعدي ملكا عضوضاً وملكاً
العقد الفريد اسم المؤلف: احمد بن محمدبن عبد ربه الأندلسي الوفاة: 328هـ ، دار النشر : دار إحياء التراث العربي - بيروت /لبنان - 1420هـ - 1999م ، الطبعة : الثالثة ج 4 ص 56
خدا حاكم را محاسبه مي كند محاسبه اي سخت وفقرا بخشيده شدگان هستند مگر اينكه به حكم خدا و سنت پيامبر عمل كنند وبر روش خلافت پيامبر و طرق حق ديگر و بعد از آن سلطنتي گزنده خواهد بود
ابن قدامه مقدسي ميگويد:
وقال صلى الله عليه وسلم عليكم بسنتي وسنة الخلفاء الراشدين المهديين من بعدي عضوا عليها بالنواجذ وإياكم ومحدثات الأمور فإن كل محدثة بدعة وكل بدعة ضلالة والمتأول تارك لسنة رسول الله صلى الله عليه وسلم وسنة الخلفاء الراشدين وهو محدث مبتدع ضال بحكم الخبر المذكور
تحريم النظر في كتب الكلام ، اسم المؤلف: موفق الدين ابن قدامة المقدسي الوفاة: 620هـ ، دار النشر : عالم الكتب - السعودية - الرياض - 1410هـ - 1990م ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : عبد الرحمن بن محمد سعيد دمشقيةج 1 ص 51
پيامبر فرمود به سنت من و سنت خلفاي راشدين مهديين بعد از من تمسك بجوييد و بر حسب آن روش موعظه كنيد و محكم به آن تمسك بجويد و شما را بر حذر ميدارم از نوآوري ها و بدعتها و هر بدعتي گمراهي است و هركس تاوئل كند كلام پيامبر را ترك كرده است سنت پيامبر را و او بخاطر اين حكم و خبر گمراه است

با توجه به اين نصوص مشخص شد كه طبق رويات صحيح اهل سنت خلافتي كه مد نظر و همراه با سنت پيامبر بوده است سي سال بعد از پيامبر بوده و بعد از اين سي سال سلطنت و پادشاهي گزنده اي مي آيد كه مخالف با سنت پيامبر و حتي سيره خلفاي راشدين به زعم اعتقاد اهل سنت است و ديگر جاي هيچ شك و شبهه اي نمي ماند ولي براي اتمام حجت براي افرادي كه تعصب كوركورانه دارند نقل صريح علماي اهل سنت را هم اضافه ميكنيم به آن كه آنها هم صراحتا اعلام كردند كه اين سي سال خلافتي كه پيامبر آن را تاييد ميكند با خلافت امام حسن (علیه السلام) به پايان ميرسد.
با توجه به حديث صحيح پيامبراين سي سال با خلافت امام حسن (علیه السلام)تمام ميشود
ابن كثير ميگويد:
نصا حديث سفينة عن رسول الله أنه قال الخلافة بعدي ثلاثون سنة ثم تكون ملكا عضوضا وقد ذكر سفينة تفصيل هذه الثلاثين سنة فجمعها من خلافة الأربعة وقد بينا دخول خلافة الحسن وكانت نحوا من ستة أشهر فيها أيضا ثم صار الملك إلى معاوية لما سلم الامر اليه الحسن بن علي وهذا الحديث فيه المنع من تسمية معاوية خليفة
البداية والنهاية ، اسم المؤلف: إسماعيل بن عمر بن كثير القرشي أبو الفداء الوفاة: 774 ، دار النشر : مكتبة المعارف – بيروت ج 6 ص 250
و ما ذكر كرديم داخل شدن خلافت امام حسن در آن سي سال و خلافت ايشان نزديك به شش ماه بود و سپس حكومت دست معاويه رسيد هنگامي كه امام حسن حكومت را به معاويه واگذار كرد و در اين حديث منعي است براي نام نهادن معاويه به عنوان خليفه
سبكي ميگويد:
رواه أحمد وأبو داود وابن ماجه وصححه الترمذي والحاكم في المستدرك وقال على شرطهما من قوله صلى الله عليه وسلم عليكم بسنتي وسنة الخلفاء الراشدين المهديين من بعدي تمسكوا بها وعضوا عليها بالنواجذ الحديث فإن قيل هذا عام في كل الخلفاء الراشدين قيل المراد الأربعة لقوله عليه الصلاة والسلام الخلافة من بعدي ثلاثون سنة ثم تصير ملكا عضوضا وكانت مده الأربعة هذه قيل والصحيح إن المكمل لهذه المدة الحسن بن علي وكانت مدة خلافته ستة أشهر بها تكملت الثلاثون ولكن الحسن رضي الله عنه لم تتسع مهلته ولم تبرز أوامره ولا عرفت طريقته لقلة المدة
الإبهاج في شرح المنهاج على منهاج الوصول إلى علم الأصول للبيضاوي ، اسم المؤلف: علي بن عبد الكافي السبكي الوفاة: 756 ، دار النشر : دار الكتب العلمية - بيروت - 1404 ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : جماعة من العلماء ج 2 ص 367
احمد و ابو داوود و ابن ماجه و صحيح ترمذي و حاكم در مستدرك به شرط شيخين از پيامبر نقل كرده اند كه فرمود:بر شما هست پيروي و تمسك از سنت من و خلفاء راشدين و هدايت يافته بعد از من و بر آن روش موعظه كنيد و خلافت بعد از من سي سال است و پس از آن سلطنتي گزنده است كه مراد از آن خلافت چهار خليفه است و قول صحيح اين است كه تكميل كننده اين سي سال خلافت امام حسن است كه مدت خلافتش شش ماه بعد كه به آن سي سال كامل مي شود

ابن ابي حيان اندلسي ميگويد:
وقرأ الجمهور : ) الشَّجَرَةِ الْمَلْعُونَةَ ( عطفاً على ) الرُّءيَا ( فهي مندرجة في الحصر ، أي ) وَمَا جَعَلْنَا الرُّءيَا الَّتِى أَرَيْنَاكَ ( ) وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ ( في القرآن ) إِلاَّ فِتْنَةً لّلنَّاسِ ( . وقرأ زيد بن عليّ برفع ) وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ ( على الابتداء ، والخبر محذوف تقديره كذلك أي فتنة ، والضمير في ) وَنُخَوّفُهُمْ ( لكفار مكة . وقيل لملوك بني أمية بعد الخلافة التي قال النبيّ صلى الله عليه وسلم ) : ( الخلافة بعدي ثلاثون ثم تكون ملكاً عضوضاً )
تفسير البحر المحيط ، اسم المؤلف: محمد بن يوسف الشهير بأبي حيان الأندلسي الوفاة: 745هـ ، دار النشر : دار الكتب العلمية - لبنان/ بيروت - 1422هـ -2001م ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : الشيخ عادل أحمد عبد الموجود - الشيخ علي محمد معوض، شارك في التحقيق 1) د.زكريا عبد المجيد النوقي 2) د.أحمد النجولي الجمل ج 6 ص 127
...در ذيل آيه شجره ملعونه ميگويد عده اي ميگويند مراد از اين آيه بني اميه هستند چرا كه پيامبر فرمود خلافت بعد از من سي سال است و پس از آن سلطنتي گزنده است
عيني ميگويد :
قال : الخلافة بعدي ثلاثون سنة ثم تكون ملكاً ، وفي رواية : ثم يؤتي الله ملكه من يشاء ، وهكذا وقع . فإن خلافة أبي بكر ، رضي الله تعالى عنه سنتان وأربعة أشهر إلاَّ عشر ليال ، وخلافة عمر ، رضي الله تعالى عنه ، عشر سنين وستة أشهر وأربعة أيام ، وخلافة عثمان ، رضي الله تعالى عنه إثنا عشر سنة إلاَّ اثني عشر يوماً ، وخلافة علي ، رضي الله تعالى عنه خمس سنين إلاَّ شهرين ، وتكملة الثلاثين بخلافة الحسن بن علي ، رضي الله تعالى عنهُما
عمدة القاري شرح صحيح البخاري ، اسم المؤلف: بدر الدين محمود بن أحمد العيني الوفاة: 855هـ ، دار النشر : دار إحياء التراث العربي – بيروت ج 16 ص 74
خلافت بعد از من سي سال است و بعد از آن سلطنتي گزنده است و در روايت است كه خداوند ملكش را به هر كس كه بخواهد ميدهد و همچنين هم شد پس خلافت ابوبكر رضي الله عنه دو سال و سه ماه و بيست روز و بعد از آن عمر رضي الله عنه كه مدت خلافتش ده سال و شش ماه و چهار روز و بعد از وي عثمان رضي الله عنه كه مدت خلافت وي هم يازده سال و يازده ماه و هيجده روز و بعد از وي هم خلافت علي رضي الله عنه كه چهار سال و ده ماه و تكميل كننده اين سي سال خلافت حسن بن علي رضي الله عنه است
شوكاني ميگويد:
عليكم بسنتي وسنة الخلفاء الراشدين الهادين وهو حديث صحيح وكذلك قوله الخلافة بعدي ثلاثون عاما ثم يكون ملكا عضوضا ووقعت منه الإشارة إلى من سيقوم بعده ثم إن الصحابة لما مات رسول الله صلى الله عليه وسلم قدموا أمر الإمامة ومبايعة الإمام على كل شيء حتى إنهم اشتغلوا بذلك عن تجهيزه صلى الله عليه وسلم ثم لما مات أبو بكر عهد إلى عمر ثم عهد عمر إلى النفر المعروفين ثم لما قتل عثمان بايعوا عليا وبعده الحسن...
السيل الجرار المتدفق على حدائق الأزهار ، اسم المؤلف: محمد بن علي بن محمد الشوكاني الوفاة: 1250 ، دار النشر : دار الكتب العلمية - بيروت - 1405 ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : محمود إبراهيم زايد ج 4 ص 504
شما را سفارش مي كنم به پيروي از سنت من و سنت خلفاء راشدين بعد از من و اين روايت صحيح است وهمچنين قرمايش پيامبر بعد از من سي سال است پيامبر با اين فرمايش اشاره داشت به كساني كه خلافت را به دست مي گيرند پس صحابه بعد از ايشان به سوي خلافت و امامت شتافتند و شتافتند به سوي بيعت كردن با امام بر هر چيزي حتي به حدي مشغول شدند به اين امر كه تجهيز نكردند پيامبر را وقتي ابوبكر وفات كرد عمر را خليفه قرار داد و عمر بعد از خودش به آن شش نفر وصيت كرد و بعد از عثمان مردم با علي بيعت كردند و بعد از آن با حسن
به امام حسن خاتمه مي دهد واسمي از معاويه نمي آورد
ابن سمعون و ديگران درباره زندگي امام حسن وشهادت ايشان اين مطلب را مي گويد:
وكان الحسن رضى الله تعالى عنه قد سم ...وكانت خلافته ستة أشهر وخمسة أيام وقيل ستة أشهر إلا أياما وهي تكملة ما ذكره رسول الله ، من محة الخلافة (ثم يكون ملكا عضوضا، ثم يكون جورا وفسادا في الأرض " وكان كما قال رسول افه . ومات الحسن رضي الله تعالى عنه وعمره سبع وأربعون سنة.)

أمالي ابن سمعون ، اسم المؤلف: ابن سمعون، أبو الحسن محمد بن أحمد بن إسماعيل بن عنبس البغدادي (المتوفى : 387هـ) الوفاة: 387 ، دار النشر : ج 1 ص 55
نثر الدر في المحاضرات ، اسم المؤلف: أبو سعد منصور بن الحسين الآبي الوفاة: 421هـ ، دار النشر : دار الكتب العلمية - بيروت /لبنان - 1424هـ - 2004م ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : خالد عبد الغني محفوط ج 2 ص 7
حياة الحيوان الكبرى ، اسم المؤلف: كمال الدين محمد بن موسى بن عيسى الدميري الوفاة: 808 هـ ، دار النشر : دار الكتب العلمية - بيروت / لبنان - 1424 هـ - 2003م ، الطبعة : الثانية ، تحقيق : أحمد حسن بسج حياة الحيوان الكبرى ج 1 ص 90
حسن رضي الله عنه را مسموم كردند... و خلافت امام حسن شش ماه و پنچ روز بود و اين مدت خلافت كامل كننده مدتي بود كه پيامبر فرموده بود از خلافت و پس از آن سلطنتي گزنده است كه ظلم و فساد بر روي زمين دامن گير مي شود و همانطور كه پيامبر فرمود حسن رضي الله عليه در سن چهل و هفت سالگي وفات كرد
ابوالفدا ميگويد:
روى سفينة أن النبي صلى الله عليه وسلم قال: " الخلافة بعدي ثلاثون سنة، ثم يعود ملكاً عضوضاً " . وكان آخر الثلاثين يوم خلع الحسن نفسه من الخلافة، وأقام الحسن بالمدينة إِلى أن توفي بها في ربيع الأول، سنة تسع وأربعين، وكان مولده بالمدينة سنة ثلاث من الهجرة،
المختصر في أخبار البشر ، اسم المؤلف: أبو الفداء عماد الدين إسماعيل بن علي (المتوفى : 732هـ) الوفاة: 732 ، دار النشر : ج 1 ص 127
خلافت بعد از من سي سال است و بعد از آن سلطنتي گزنده است و تمام شد اين سي سال با خلافت حسن ...
ابن وردي هم ميگويد :
قال : ' الخلافة بعدي ثلاثون سنة ثم تكون ملكا عضوضا ' . وكان آخر الثلاثين يوم خلع الحسن نفسه من الخلافة
تاريخ ابن الوردي ، اسم المؤلف: زين الدين عمر بن مظفر الشهير بابن الوردي الوفاة: 749هـ ، دار النشر : دار الكتب العلمية - لبنان / بيروت - 1417هـ - 1996م ، الطبعة : الأولى ج 1 ص 158
عبيدي مقريزي ميگويد :
ذكر القائمين بالملة الإسلامية من الخلفاء... ، وبه تمت أيام الخلفاء الراشدين رضي الله عنهم . وصارت الخلافة ملكا عضوضا ، أي فيه عسف وعنف ، وانتقل الأمر إلى بني أمية .
وأول من ولي منهم معاوية بن أبي سفيان ، واسمه صخر بن حرب بن أمية بن عبد شمس بن عبد مناف ، ومدته تسع عشرة سنة وثلاثة أشهر ، وقيل ثلاثة أشهر إلا إياما . وقام من بعده ابنه يزيد بن معاوية مدة ثلاث سنين وستة أشهر ، وقيل ثمانية

السلوك لمعرفة دول الملوك ، اسم المؤلف: تقي الدين أبي العباس أحمد بن علي بن عبد القادر العبيدي المقريزي الوفاة: 845هـ - 1441م ، دار النشر : دار الكتب العلمية - لبنان/ بيروت - 1418هـ - 1997م ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : محمد عبد القادر عطا ج 1 ص 107
ذكر خلفاء اسلام... كامل شد مدت آن با خلافت خلفاي راشدين رضي الله عنهم و بعد از آن پادشاهي گزنده شد يعني در شدت و ظلم بود و امر حكومت منتقل شد به بني اميه و اولين كسي كه به حكومت رسيد معاويه بود ...
عبدالملك شافعي عاصمي ميگويد :
أخرج أحمد عن سفينة وأخرجه أيضا صاحب السنن وصححه ابن حبان وغيره قال سمعت النبي يقول الخلافة بعدي ثلاثون عاما ثم تكون ملكا عضوضا قال العلماء لم يكن في الثلاثين بعده إلا الخلفاء الأربعة وأيام الحسن ووجه الدلالة منه أنه حكم بحقية الخلافة عنه في أمر الدين هذه المدة دون ما بعدها وحينئذ فيكون هذا دليلا واضحا في حقيقه خلافة كل من الخلفاء الأربعة
سمط النجوم العوالي في أنباء الأوائل والتوالي ، اسم المؤلف: عبد الملك بن حسين بن عبد الملك الشافعي العاصمي المكي الوفاة: 1111هـ ، دار النشر : دار الكتب العلمية - بيروت - 1419هـ- 1998م ، تحقيق : عادل أحمد عبد الموجود- علي محمد معوض ج 2 ص 426
احمد از سفينه و صاحب سنن و ابن حبان در صحيح خودش و ديگران نقل كرده اند كه پيامبر فرمود: خلافت بعد از من سي سال است و بعد از آن سلطنتي گزنده است و علماء گفته اند كه اين سي سال خلافت چهار خليفه است وايام حسن و وجه اين مطلب به اين دليل است كه امام حسن حكم كرد به حقيقت خلافت در امر دين در اين مدت ولي بعد از آن اينچنين نبود و اين دليل واضحي است بر حقيقت خلافت هر يك از خلفاء چهارگانه
عبد الرحمن جبرتي ميگويد :
ولما قبض صلى الله عليه وسلم قام بالامر بعده أبو بكر الصديق رضي الله عنه ثم عمر رضي الله عنه ثم عثمان رضي الله عنه ثم علي كرم الله وجهه ولم تصف له الخلافة بمغالبة معاوية رضوان الله عليهم اجمعين في الامر وبموت علي رضي الله عنه تمت مدة مدة الخلافة التي نص عليها النبي صلى الله عليه وسلم بقوله الخلافة بعدي ثلاثون سنة ثم تكون ملكا عضوضا وبخلافة معاوية كان ابتداء دولة الامويين وانقرضت بظهور أبي مسلم الخراساني واظهاره دولة بني العباس
تاريخ عجائب الآثار في التراجم والأخبار ، اسم المؤلف: عبد الرحمن بن حسن الجبرتي الوفاة: 1237 ، دار النشر : دار الجيل - بيروت ج 1 ص25
وقتي پيامبر از دنيا رفت ابوبكر صديق رضي الله عنه خلافت را به دست گرفت پس از آن عمر رضي الله عنه پس از آن عثمان رضي الله عنه و پس از آن علي رضي الله عنه و براي ايشان خلافت خالص نبود چرا كه معاويه با ايشان براي خلافت در حال جنگ بود و با وفات علي رضي الله عنه تمام شد مدت خلافتي كه پيامبر فرموده بود كه خلافت بعد از من سي سال است و بعد از آن سلطنتي گزنده است و با خلافت معاويه دولت اموي آغاز شد
معاويه خودش ميگفت من اولين سلطان هستم:
نفراوي مالكي ميگويد :
وقد أَشَارَ النبي صلى اللَّهُ عليه وسلم إلَى مُدَّةِ خِلَافَتِهِمْ بِقَوْلِهِ الْخِلَافَةُ بَعْدِي ثَلَاثُونَ سَنَةً ثُمَّ تَكُون مُلْكَا عَضُوضًا وَلِهَذَا قال مُعَاوِيَةُ رضي اللَّهُ عنه لَمَّا وَلِيَ بَعْدَ انْقِضَاءِ الثَّلَاثِينَ أنا اول الْمُلُوكُ
الفواكه الدواني على رسالة ابن أبي زيد القيرواني ، اسم المؤلف: أحمد بن غنيم بن سالم النفراوي المالكي الوفاة: 1125 ، دار النشر : دار الفكر - بيروت - 1415ج 1 ص 104
اشاره كرد پيامبر صلي الله عليه و سلم كه مدت خلافت بعد از من سي سال است و بعد از آن سلطنتي گزنده است و به خاطر اين مطلب است كه معاويه مي گفت من اولين سلطان هستم
ابوالحسن مالكي ميگويد :
وقد أشار النبي صلى الله عليه وسلم إلى مدة خلافتهم بقوله الخلافة بعدي ثلاثون سنة ثم تكون ملكا عضوضا ولهذا قال معاوية رضي الله عنه لما ولي بعد انقضاء الثلاثين سنة أنا أول الملوك
كفاية الطالب الرباني لرسالة أبي زيد القيرواني ، اسم المؤلف: أبو الحسن المالكي الوفاة: 9999 ، دار النشر : دار الفكر - بيروت - 1412 ، تحقيق : يوسف الشيخ محمد البقاعي ج 1 ص 148
ذكر اين نكته هم خالي از لطف نيست كه اينكه افرادي مثل معاويه اين جرات را پيدا ميكنند كه اينگونه سنت پيامبر را تغيير دهند نتيجه عمل خلفاي قبلي پيامبر است كه تمام سعي و همت شان بر اين بود كه احاديث پيامبر را از بين ببرند كه چون اين مطلب خود يك مقاله جداگانه را مي طلبد ولي به اختصار به ذكر چند نكته اكتفا مي كنيم براي نمونه.
تغيير سنت پيامبرتوسط معاويه نتيجه عمل ابوبكر و عمر بود:
شمس الدين ذهبي به نقل از عائشه مي‌نويسد :
جَمَعَ أَبِي الْحَدِيثَ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ وََكَانَتْ خَمْسَمَائَةِ حَدِيثٍ، فَبَاتَ لَيْلَةً يَتَقَلَّبُ كَثِيرَاً، قَالَتْ : فَغَمَّنِي، فَقُلْتُ : تَتَقَلَّبُ لِشَكْوَى أَوْ لِشَيْءٍ بَلَغَكَ ؟ فَلَمَّا أَصْبَحَ قَالَ : أَيْ بُنَيَّةُ هَلُمي الأَحَادِيثَ الَّتِي عِنْدَكِ فَجِئْتُهُ بها فَدَعَا بِنَارٍ فَأَحْرَقَهَا .
تذكرة الحفاظ، شمس الدين محمد بن أحمد بن عثمان الذهبي ( متوفاي748هـ) ج 1، ص 5، ناشر : دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة : الأولى .
پدرم از رسول خدا (ص) رواياتی جمع کرده بود که به پانصد روايت می رسيد ؛ شبی بسيار بی تاب بود ؛ و من به اين سبب ناراحت شدم ؛ به وی گفتم : به خاطر مريضی بی تابی می کني ؟ يا خبری به تو رسيده است ؟
وقتی که صبح شد گفت : ای دخترکم ؛ آن رواياتی را که نزد تو است بياور ؛ وسپس آتشی خواسته آن ها را سوزانيد !!!
سوزاندن آثار رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم در زمان خليفه دوم نيز ادامه يافت و حتي وي بيش از همپيمان سابقش در اين راه تلاش كرد .
شمس الدين ذهبي در سير اعلام النبلاء و تاريخ الإسلام مي‌نويسد :
قال زيد بن يحيى حدثنا عبد الله بن العلاء قال سألت القاسم أن يملي علي أحاديث فمنعني وقال إن الأحاديث كثرت على عهد عمر فناشد الناس أن يأتوه بها فلما أتوه بها أمر بتحريقها .
سير أعلام النبلاء، شمس الدين محمد بن أحمد بن عثمان الذهبي (متوفاي 748 هـ) ج 5، ص 59، ناشر : مؤسسة الرسالة - بيروت - 1413، الطبعة : التاسعة، تحقيق : شعيب الأرناؤوط، محمد نعيم العرقسوسي.
تاريخ الإسلام ووفيات المشاهير والأعلام، شمس الدين محمد بن أحمد بن عثمان الذهبي، ج 7، ص 220، ناشر : دار الكتاب العربي - لبنان/ بيروت - 1407هـ - 1987م، الطبعة : الأولى، تحقيق : د. عمر عبد السلام تدمرى .
از عبد الله بن علاء روايت شده است که گفت : از قاسم خواستم که به من روايات را املا کند اما وی من را باز داشت و گفت : روايات در زمان عمر بسيار زياد شده بود ؛ به همين سبب عمر از مردم خواست که آن ها را بياورند و وقتی که آوردند دستور داد تا همه را بسوزانند !!!
خطيب بغدادي مي‌نويسد :
أن عمر بن الخطاب أراد أن يكتب السنة ثم بدا له أن لا يكتبها ثم كتب في الأمصار من كان عنده منها شيء فليمحه .
تقييد العلم، الخطيب البغدادي (متوفاي463 هـ) ج 1، ص 53، ناشر : دار إحياء السنة النبوية .
عمر بن خطاب خواست تا سنت رسول خدا (ص) را بنويسد ؛ اما سپس تصميم وی تغيير يافته و نظرش بر آن شد که آن ها را ننويسد و سپس به مناطق مختلف دستور نوشت که هرکس در نزد وی چيزی از روايات است بايد آنها را از بين ببرد !!!
7-6

پاسخ:
وهابیان از سویی عالمان فرقه های مختلف اسلامی را خطاکار، بدعت گذار و گاه مشرک می دانند و می نامند و به آسانی از آنان انتقاد می کنند، و از سوی دیگر پیشوایان خویش، به ویژه ابن تیمیه را بزرگ می شمرند و شیخ الاسلام می نامند و هر گونه انتقاد و اعتراض به وی را ناپسند می دانند. آیا افرادی همچون ابن تیمیه، ابن قیّم جوزیه، محمد بن عبد الوهاب و... از خطا و انحراف معصوم اند؟ آیا تنها پیروی از این چند نفر موجب نجات است و اندیشه و باور دیگر اندیشمندان مسلمان همه بر ضلالت و گمراهی یا شرک و بت پرستی است؟
6-6

پاسخ:
وهابیان بر این باورند که از "امیر" بی چون و چرا باید اطاعت نمود. آنان هر گونه اعتراض و نافرمانی در برابر حکمران مسلمانان را ناشایست می دانند. پیشوایان این فرقه به آیه "يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ" (نساء، 59) استناد می کنند و فرمانبرداری از هر حاکم و عالم مسلمان را واجب می شمرند. آیا این اندیشه با توحید و یکتاپرستی سازگار است؟ آیا مسلمان بودن یک حکمران کافی است که وی را ولیّ امر و امیر بدانیم و اطاعت از وی را واجب شماریم، و اعتراض و سرپیچی از فرمان های وی را گناه بدانیم؟
5-6

پاسخ:
وهابیان بر این باورند که بر فراز زمین هفت آسمان است و بر فراز آسمان ها، دریایی است، و بر فراز دریا فرشتگان هستند و بر دوش فرشتگان، عرش است. و خداوند بر عرش نشسته است! فاصله هر آسمان تا دیگری پانصد سال راه است و آن دریا و فرشتگان و عرش نیز به همین مقدار فاصله دارند. این باور را محمد بن عثمان ذهبی (م.748ق. در کتاب العرش، ج1، ص246)، محمد بن خلیف تمیمی در تحقیق کتاب العرش، و محمد بن عبدالوهاب (در کتاب الدرر السنیة، ج3، ص173) تأیید نموده اند. بنابراین از کره زمین تا خداوند فاصله پنج هزار سال راه رفتن آدمی است. هر انسان حداکثر سی کیلومتر در روز می تواند راه برود، و در سال 10950 کیلومتر و در پنج هزار سال 54750000 کیلومتر راه طی کند. سرعت نور سیصدهزار کیلومتر در ثانیه است. بنابراین 54750000 کیلومتر یعنی 182.5 ثانیه نوری، کمی بیشتر از سه دقیقه نوری! حال آن که خورشید هشت دقیقه نوری با زمین فاصله دارد! در نتیجه تمام جهان هستی و حتی خداوند در باور وهابیان بسیار کوچکتر از منظومه شمسی است! و خداوند در مکانی! نزدیکتر از خورشید بر تختی نشسته است! اگر این گونه باشد، موشک های فضاپیما خطر بزرگی برای عرش و کرسی و خداوند خواهد بود! جهان آفرینش و آفریدگار در باور محمد بن عبدالوهاب و پیروانش این گونه است؟!

در فرهنگ عربی و ذهن و دل راویان این سخن، منظور از راه رفتن، سفر متعارف آدمی است، ولی حتی اگر ما پنج هزار سال راه را بنابر سرعت نور بسنجیم، باز فاصله ما با خدا حدود 5 هزار سال نوری است! در حالیکه همینک تلسکوپ ها ستارگانی با فاصله دوازده میلیارد سال نوری را رصد می کنند! به راستی خدای پنداری وهابیان کجاست؟!
4-6

پاسخ:
پیشوایان اندیشه وهابیت از دیرباز تاکنون خداوند را در صورت یک انسان باور داشته و دارند. آنان می پندارند که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) خداوند را به گونه جوانی با موهای پرپشت و فرفری دیده است که پا در دو نعلین طلایی دارد.... علی بن عمر دارقطنی (م.385ق. در کتاب الرویة، ج1، ص344)، ابوبکر بیهقی (م.458ق. در کتاب الاسماء و الصفات، ج2، ص474) این حدیث را نقل و تأیید کرده اند. وهابیان معاصر نیز بر این باور شرک آلود تأکید دارند؛ محمد بن خلیفه تمیمی، استاد دانشگاه وهابیان در مدینه، کتابی به نام "رویة النبي لربّه" نوشته و به چاپ رسانده و بر اینکه پیامبر (صلی الله علیه و آله) خدا را به شکل نوجوانی.... دیده پافشاری می کند! پیشنهاد می کنیم که وهابیان پیکره هایی از برنز و نقره و طلا بسازند: نوجوانی با موهای پرپشت و فرفری، صورتی بدون ریش، بلند بالا، ایستاده بر محیطی سبز و پای در دو پای افزار طلایی... این پیکره را در خانه ها و مساجد و اتومبیل هایشان بگذارند تا همواره به یاد خدایشان باشند! اگر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) خدا را بدین گونه باور داشته، پس چرا دیگر با بت پرستان به مبارزه برخاست؟ چرا بت ها را شکست؟ می توانست بت ها را اصلاح کند و به شکل و شمایل خدا نزدیکتر کند؟!!
3-6

پاسخ:
محمدبن عبدالوهاب در کتاب توحید خویش، نوزده مطلب را درباره خداوند، عرش، کرسی و تفسیر برخی آیات قرآن از عالمان یهودی نقل می کند و ادعا می کند که این باورهای یهودی را قرآن و پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) تأیید کرده‌اند!! جای بسی شگفت است که محمد بن عبدالوهاب مجموع آیات و روایاتی که بر تحریف تورات به دست یهودیان و حق پوشی آنان دلالت دارد، نادیده گرفته است! این تمایل و جانب داری پیشوای وهابیان از یهود را چگونه می توان توجیه نمود؟
2-6

پاسخ:
در ادامه پرسش پیشین، آیا توصیف سرکردگان وهابیت از خداوند با آنچه یهودیان درباره خداوند می پندارند و در تورات یافت می شود، مشابهت ندارد؟ شگفت آنکه ابن تیمیه، خود بدین مشابهت اعتراف نموده است، وی می نویسد: بیشتر صفاتی که در قرآن و سنت درباره خداوند می یابیم با آنچه در تورات آمده، موافق است. (العقل في فهم القرآن، ص88). این مشابهت را در کنار نفوذ راویان یهودی و اخبار اسراییلی در کتب تفسیر و حدیث بگذارید، بنگرید در تفسیر طبری که از معتبرترین کتاب های تفسیری آنها بشمار می آید بیش از پنجاه حدیث از کعب الاحبار نقل شده و تنها دو حدیث از فاطمه زهرا دختر رسول خدا آمده است! چرا وهابیان به جای مراجعه به روایات ضعیف و اسراییلی یا آیات متشابه، به آیات محکم مراجعه نمی کنند؟ چرا سوره توحید و آیه " لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ" (شوری،11) را مرجع و مستند باورهای خویش قرار نمی دهند؟!
1-6

پاسخ:
وهابیان مدعی آن هستند که بیش از دیگر مسلمانان به اصل توحید پایبند هستند؛ حال بنگرید که آنان درباره ذات خداوند چه باورهایی دارند: خداوند چشم و دو دست و پا و ساق و انگشت دارد، در آسمان‌ها و بر عرش نشسته است، و عرش وی چهار انگشت از خود وی بزرگتر است، و چون بر عرش می ‌نشیند صدایی از عرش برمی ‌خیزد، مانند صدایی که از نشستن بر تخت برمی‌ خیزد. و خداوند شب‌های جمعه به آسمان دنیا فرود می ‌آید تا خواسته بندگانش را پاسخ گوید.... به کتاب ‌های احمد بن تیمیه بحرانی، (م.728ق) و دیگر پیروان وی مراجعه کنید. وهابیان زمانه ما نیز بر این باورها پافشاری می‌ کنند و کتاب ‌ها در اثبات آن می ‌نویسند که خداوند عضو دارد، در جهت بالا است و همچون پادشاهان بر تختی نشسته است. با این همه باورهای شرک‌آلود، مخالف قرآن و عقل، آیا باز وهابیان خود را پرچمدار توحید می ‌دانند؟ خدایی که آنان توصیف می ‌کنند به پروردگار ابراهیم شبیه است یا به پیکره‌ های بت‌پرستان؟!

5-4

پاسخ:
در انجیل می خوانیم که حضرت مسیح فرمود: اگر کسي از کوچک ترين حکم تورات سرپيچي کند و به ديگران نيز آموزش دهد که چنين کنند، او در ملکوت آسمان از همه کوچک تر خواهد بود. و پولس به رومیان نوشت: شما همراه مسيح بر روي صليب مرديد، از اين رو از قيد تعلق به شريعت يهود آزاد شده ايد و شريعت، ديگر بر شما تسلط و حکمراني ندارد. پرسش ما اینست که شما مسیحیان چگونه سخن مسیح را وانهاده اید و حرف پولس را پذیرفته اید؟! پیروان مسیح هستید یا پولس؟!
4-4

پاسخ:
پولس همواره برای آزار و شکنجه و قتل مسیحیان می کوشید، وی ادعا کرد که در بیابان، مسیح بر او ظاهر شده و وی را فرستاده ی خویش قرار داده است. هیچ کس در آنجا حضور نداشته و ادعای پولس هیچ شاهدی ندارد. چگونه می توان ادعایی بدین بزرگی را بدون هیچ شاهدی پذیرفت؟!
3-4

پاسخ:
به کتاب مقدس آیین مسیحیت، مجموعه عهد جدید، بنگرید. پس از قرائت های چهارگانه انجیل، نامه های پولس آغاز می شود؟ پولس کیست؟ او از دوازده حواری حضرت مسیح نیست، او مسیح را ندیده است، چرا نامه های وی به عنوان متن مقدس قلمداد شده است؟
2-4

پاسخ:
حضرت مسیح خود را چه می خوانده است؟ در انجیل، به ویژه سه قرائت همسوی (متی، مرقس و لوقا) حضرت مسیح خود را بنده برگزیده خدا (انجیل متی، بخش12، فراز 19)، پیامبر (انجیل متی، بخش13، فراز 57)، فرزند انسان (انجیل متی، بخش 16، فراز27) می خواند. و حواریون، حضرت مسیح را استاد خطاب می کردند. (انجیل متی، بخش 19، فراز16) چرا در شناخت حضرت مسیح از خود آن حضرت و حواریون وی پیروی نمی کنید؟!
1-4

پاسخ:
نخستین و محوری ترین پیام حضرت مسیح، و پیش از او پیامبران بزرگ الهی؛ موسی و ابراهیم و نوح، پرستش خداوند یکتا و پرهیز از پرستش خدایان دیگر بود. از آنجا که مسیحیان متن تورات را قبول دارند و جزء کتاب مقدس می شمارند، در اینجا بدان استناد می کنیم. در تورات می خوانیم: من خداوند، خدای تو هستم ، همان خدايی که تو را از اسارت و بندگی مصر آزاد کرد. تو را خدايان ديگر جز من نباشد. تورات، سفر خروج، بخش 20، بخش2. در انجیل می خوانیم: :"مکتوب است که خداوند، خدای خویش را بپرست، و تنها او را عبادت کن". انجیل متی، بخش 4، فراز10. آیا پرستش حضرت مسیح و روح القدس در کنار خدا با اصل توحید ناسازگار نیست؟ خداوند یکتاست یا سه تا؟!

4-3

پاسخ:
در بخش هایی از گاتاها، از موجودات مقدس دیگری نیازخواهی شده است. سراینده گاتاها بارها از اَشُو و آرمئیتی حاجت می خواهد، بنگرید: ای اشه! آن بخشایشی را که ثمره ی "اندیشه نیک" است، به ما ارزانی دار. ای آرمئیتی! آرزوی گشتاسب و پیروان ما را برآور. (ترجمه موبد آذرگشسب از سرود یکم (اهونودگاه)، یسنه هات ۲۸، بند ۷).

آرمئیتی یکی از هفت اَمشاسپَند (فرشته) برترین است. اشه (اَشا) هر چند به معانی مختلفی تفسیر شده است، ولی به یقین اشه، اهورامزدا نیست. موبد آذرگشسب اشه را از مظاهر قدرت و دانایی اهورامزدا می شمرد.

در دیگر سروده های گاتاها نیز بسیار دیده می شود که در کنار اهورمزدا، دیگر موجودات مقدس همچون اشا، وُهومَنَ، و خَشَترای ستایش شده اند. در بند سوم از یسناهات 28، این موجودات مقدس، فناناپذیر شمرده شده اند.

این موجودات مقدس، در کنار اهورامزدا، نیکوکاران را پاداش می دهند: ای اهورا مزدای برتر از همه، با آرمیتی، اشا، وهومن، خَشَترا، بمن گوش فرا دهید و در آن روزی که به هر یک پاداش کردار بخشند، بمن مهربان باشید و آمرزش خود را از من دور مدارید . (ترجمه موبد آذرگشسب از یسناهات 33، بند 11).

با توجه بدانچه گذشت، اگر این موجودات مقدس در کنار اهورمزدا دارای قدرت و تأثیر مستقل هستند، دیگر چگونه می توان آیین زرتشتی را توحیدی دانست؟!
3-3

پاسخ:
از باورهای بنیادین زرتشتی آن است که جهان هستی میدان نبرد دونیروی آفریننده است: سِپَنتا مینو (خِرَد، اندیشه درست) و اَنگره مینو (آشفتگی و خشم و نابخردی). گاتاها این دو را دو گوهر همزاد می شمرد. آیا انگره مینو آفریده اهورامزدا است؟ اگر آفریده اهورامزدا نیست، آفریده ی کیست؟ آیا خود آفریدگار خویش است؟ و آیا او هم آفریدگار است؟
2-3

پاسخ:
در اینکه زرتشت در چه زمانی میزیسته اختلاف گسترده ای بوده و هست، برخی تاریخ وی را شش هزار و برخی حدود هفتصد سال پیش از میلاد مسیح می دانند. متون مقدس زرتشتی بارها (حمله اسکندر، نفوذ یونانیان و حکومت سلوکیان بر ایران، دوره حکومت اشکانیان و بی اعتنایی آنان به آیین زرتشت، ورود اسلام به ایران) از میان رفت یا به فراموشی سپرده شد و پس از آن دوباره جمع آوری شد. آیا می توان به آیینی تکیه کرد و بدان باور داشت که مهم ترین بخش آن (کتاب مقدس) بارها از میان رفته و بازنویسی شده است؟ و آیا می توان از کسی پیروی نمود که متن معتبر و قابل استنادی از گفتار و رفتار و رهنمودهای او برجای نمانده است؟
1-3

پاسخ:
کتاب مقدس زرتشتیان را اَوِستا می دانند. آیا متن این کتاب نوشته زرتشت است؟! هفده بخش از هفتاد و دو بخش اوستا سروده های مقدس (گاتاها) هستند. پژوهندگان عرصه دین بر این باورند گاتاها بسیار کهن تراز دیگر بخش‌های اوستا است و به زبان پارسی کهن نوشته شده و شیوه نگارش آن نیز دگرگونه است. پژوهشگران این عرصه معتقدند بخش های دیگر اوستا به مرور زمان، به دست موبدان نوشته شده است، اما گروهی بر این باورند که گاتاها یادگار زرتشت است. آیا سند و مدرکی تاریخی بر این مدعا وجود دارد؟

5-2

پاسخ:
در تورات می خوانیم که حضرت موسی به بنی اسراییل فرمود: خداوند از میان قوم اسراییل، پیامبری مانند من برای شما خواهد فرستاد و شما به او گوش سپارید و از او اطاعت کنید. سفر تثنیه، باب 18، بخش 16. پیامبری که بناست از میان بنی اسراییل بیاید، مانند "حضرت موسی" خواهد بود. عموم پیامبران بنی اسراییل تابع و پیروی حضرت موسی بودند، هیچ یک از آنان خود را "مانند موسی" ندانست. حضرت موسی به پیامبری چه کسی پس از خود بشارت می دهد که "مانند موسی" است؟ مانند موسی بودن یعنی پیامبری بزرگ و صاحب شریعت و کتاب.... او کیست؟!
4-2

پاسخ:
در تورات می خوانیم: این است برکتی که موسی، مرد خدا، قبل از مرگش به قوم اسرائیل داد: خداوند از کوه سینا آمد، او از کوه سعیر طلوع کرد و از کوه فاران درخشید. سفر تثنیه، باب33، بخش 2-1.

حضرت موسی پیش از درگذشت خویش به سه مکان اشاره می کند: صحرای سینا، کوه سعیر (ساعیر) و کوه فاران. صحرای سینا، شبه جزیره ای بین دریای مدیترانه و دریای سرخ است که از سویی دیگر بین مصر و سرزمین شام قرار گرفته است. بی گمان صحرای سینا به دایره جغرافیایی پیامبری حضرت موسی اشاره می کند. سعیر (ساعیر) یکی از شهرهای کرانه غربی رود اردن است که همینک جزء مناطق فلسطین به شمار می آید. در این منطقه چه روی داده است؟ حضرت موسی با این جمله بنی اسراییل را به چه چیز خبر می دهد؟ بی گمان فاران به صحرای حجاز و به ویژه شهر مکه ارتباط دارد، این مطلب را از خود تورات درمی یابیم. در بیان داستان اسماعیل و هاجر می خوانیم: آنگاه خدا به ناله‌های پسر توجه نمود و فرشته خدا از آسمان هاجر را ندا داده، گفت: «ای هاجر، چه شده‌است؟ نترس! زیرا خدا ناله‌های پسرت را شنیده‌ است. برو و او را بردار و در آغو ش بگیر. من قوم بزرگی از او به وجود خواهم آورد. سپس خدا چشمان هاجر را گشود و او چاه آبی در مقابل خود دید. پس به‌طرف چاه رفته، مشک را پر از آب کرد و به پسرش نوشانید. و خدا با اسماعیل بود و او در بیابانِ فاران بزرگ شده، در تیراندازی ماهر گشت. سفر پیدایش، باب21، بخش 17. "کوه فاران" به چه اشاره دارد؟ چه رویدادی در کوه ساعیر در کرانه غربی رود اردن ]سرزمین مسیح[، و در کوه فاران در حجاز بناست روی دهد که هم پایه پیامبری حضرت موسی است؟! خداوند در این سه مکان رو به سوی آفریدگان می گذارد، آیا این تعبیر نشانگر ظهور پیامبران نیست؟
3-2

پاسخ:
پیامبران خداوند چگونه انسان هایی هستند؟! حضرت نوح تاكستانى غرس نمود و شراب نوشید و مست شد و در خیمه خود عریان گردید. و لوط چنان شراب می خورد و مست می شود که با دختران خویش همبستر می شود. (سفر پیدایش) سلیمان شرک می ورزید. (کتاب اول پادشاهان) یعقوب به اجبار و زور از خداوند برکت را دریافت نمود. (سفر خروج) و... آیا می توان به چنین کسانی اعتماد نمود و پیام آوری و رهبری آنان را پذیرفت؟!
2-2

پاسخ:
خداوند در آیین یهود، و به ویژه تورات، چگونه تعریف می شود. خداوند آدم را از خوردن از میوه درخت شناخت نیک و بد بازمی دارد، خداوند به دروغ می گوید: اگر از این درخت بخورید، خواهید مرد، در باغ می خرامد و می توان از وی پنهان شد، خداوند از بیم آنکه آدم مانند او شود، آدم را از بهشت راند و از درخت حیات محروم ساخت، خداوند از آفرینش آدمیان پشیمان می شود و طوفان را بر آنها می فرستد و پس از آن از طوفان و غرقه شدن آدمیان دلگیر و پشیمان می شود. خداوند پا دارد و دیده می شود و.... آیا پیامبران بزرگ؛ ابراهیم و اسحاق و یعقوب، و پس از آنها موسی، چنین خدایی را می ستودند و پرستش می کردند؟!
1-2

پاسخ:
تورات نوشته کیست؟ آیا اسفار پنجگانه تورات همگی یادگار حضرت موسی است؟ در سفر تثنیه سخن از درگذشت حضرت موسی و رویدادهای پس از وی است، پس بی گمان نمی توان اسفار را به آن حضرت نسبت داد، پس چه کسی یا کسانی اسفار را نوشته اند؟

3-1

پاسخ:
سالهاست فیزیکدان ها بدین نتیجه رسیده اند که در درون اتم، ریزذره هایی وجود دارد، این ذره ها دارای بار الکتریکی هستند و حرکت می کنند... هیچ وسیله و ابزاری نمی تواند این ریزذره ها را برای آدمی قابل مشاهده سازد، دانشمندان همواره بر پایه ردپا و آثار این ذره ها آنها را شناخته اند و نام بر آن گذاشته اند و بر ویژگی های آن ذرات حساب باز کرده اند. این ریزذره ها به سبب کوچکی و خردی به حواس پنجگانه درک نمی شود، ولی وجود آنها بر پایه آثار و نشانه ها و ردپاها ثابت شده است؛ پس ممکن است حقیقتی نیز به سبب عظمت و بزرگی به حواس پنجگانه ی ما درک نشود، ولی می توان بر پایه آثار و نشانه، آفریده ها و سازماندهی شگفت وی، به وجود او و دانش و قدرتش ایمان آورد؟
2-1

پاسخ:
آیا امواج رادیویی و تلویزیونی، فرابنفش، فروسرخ و لیزر را می توان دید؟ و یا می توان شنید؟ و یا می توان به دست احساس کرد؟ آیا شما ملکول و اتم و سلول را به چشم دیده اید؟ آیا ریزذره های درون اتمی؛ الکترون و پرتون و نوترون، را می توان مشاهده نمود؟ آیا گوش آدمی هر فرکانسی از صوت را درمی یابد؟ آیا شامه ما همه بوها را درک می کند؟ آیا می توان آنچه را که به حواس پنجگانه درک نمی شود، انکار نمود؟!
1-1

پاسخ:
اگر شما به ریزش مو، تب، یا هر عارضه ریز و درشت دیگری دچار شوید؛ به پزشک مراجعه می کنید و در پی پیدا کردن عامل بیماری و درمان درد خویش خواهید شد. حال اگر پزشک به شما بگوید: ریزش موی شما هیچ علتی ندارد، تب شما هیچ ریشه و سرچشمه ای ندارد، آیا می پذیرید؟! می توان پذیرفت که سبب یک ناهنجاری یا بیماری هنوز کشف نشده باشد، ولی نمی توان پذیرفت این عارضه هیچ سببی نداشته باشد! حال که شما پدیده کوچکی را بدون پدیدآورنده نمی دانید، چگونه می توانید مجموعه پدیده های هستی را بدون پدیدآورنده بدانید؟!