در طی حدیثی که از امام رضا (علیه السلام) روایت شده است آن حضرت درجات و آثار و غائله هاي سوء عجب و خود پسندي و عشق به خویشتن را گزارش فرمود، و در حقیقت به تحلیل روانی این رذیلت اخلاقی پرداخت: احمد بن نجم راجع به عجبی که اعمال و کردار ها و کوشش هاي انسان را به تباهی می کشاند از امام رضا (علیه السلام) سؤال کرد، امام (علیه السلام) در پاسخ فرمود: عجب داراي مراتب و درجات و آثار گونه گون روانی است: یکی از آن درجات این است که از رهگذر وجود این حالت در انسان، اعمال زشت و کردارهاي نادرست از دیدگاه یک فرد معجب آن چنان با زیورهاي پوشالی و پنداري آراسته می شود که آنها را خوش و زیبا و درست تلقی میکند و تصور می کند که فردي درست کار و نیکو کردار است، و هر عمل زشتی را که انجام می دهد آنها را از نظر روانی زیبا و پسندیده و نیکو برمی شمارد...