منابع اصلی فقه شیعهي امامیه پس از قرآن کریم دو دسته است: 1- جوامع حدیثی که در عصر ائمه ي اطهار علیهم السلام تا یکی دو قرن بعد تصنیف و تدوین شده مانند کتب اربعه (کافی، فقیه، تهذیب و استبصار) که در سده ي چهارم و پنجم گردآوري شده است. 2- متون فقهی که در سده ي چهارم و پنجم با استفاده و بکار گرفتن عین عبارات روایات تألیف شده، مانند مقنع شیخ صدوق و نیز کتاب هدایۀ و قسمت هائی از کتاب مَنْ لَا یَحْضُر و مقنعه ي شیخ مفید و نهایه ي شیخ طوسی و کتب فقهی سید مرتضی و معاصران و شاگردان وي است. در مورد کتاب فقه الرضا که شامل ابواب طهارت تادیات میباشد و در سال 1274 هجري قمري در هفتاد و هشت صفحه ي رحلی چاپ سنگی شده و نسخه هاي خطی آن در کتابخانه ها موجود می باشد اختلاف است. برخی از دانشمندان این کتاب را از دسته ي اول به شمار آورده و آن را یکی از کتاب هاي حدیثی می دانند و برخی دیگر از محققین آن را از دسته ي دوم به حساب آورده و یکی از متون فقهی مشتمل بر عین عبارات روایات می دانند. پیرامون این کتاب و مؤلف و درجهي اعتبار آن بحث ها و تحقیقاتی انجام گرفته که این مقاله یکی از آنها است.