دوم آن که: وجود نازنین زهرا ـ علیها السلام ـ ملجإ اولیاى الهى است و آنان در دنیا و آخرت امید به افاضات و عنایات وى دارند و هر شیعه پاک دلى چون مى خواهد پیک دعایش به آستان هر کدام از ائمه(علیهم السلام) راه یابد آنها را به نام مادر ارجمندشان سوگند مى دهد آن گاه حاجت خود مى طلبد.
سوم آن که: فاطمه اسوه زنان است و اگر وجود نورانى آن حضرت نبود زنان مسلمان نمى دانستند که براى نیل به تعالى و علو روحى بایست به چه شخصیتى اقتدا نمایند و رفتار و کردار چه کسى را نصب العین خود قرار دهند.
و اینک تفصیل برخى از فضایل آن حضرت:

خدا ترسى
زهرا(سلام الله علیها) اسوه تقوا و پرهیزگارى بود و هیبت و سطوت الهى چنان در دل وى خانه کرده بود که هرگاه آیات عذاب را مى شنید, دهشت وجود نازنین او را فرا مى گرفت و از خوف جهنم مى گریست.
هنگامى که این آیه شریفه بر پیامبر(صلی الله علیه و آله) نازل گشت: (و ان جهنم لموعدهم اجمعین لها سبعه ابواب لکل باب منهم جزء مقسوم;(1) بدرستى که دوزخ میعادگاه تمامى ایشان است. آن را هفت در است که براى هر در گروهى از آنان در نظر گرفته شده اند. )
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) گریست و یاران نیز به خاطر گریه آن جناب به گریه درآمدند, لیکن نمى دانستند که جبرئیل(علیه السلام) چه آیاتى را آورده است و هیچ یک از صحابه را زهره آن نبود که در این حال با رسول خدا(صلی الله علیه و آله) سخنى گوید و چون پیامبر(صلی الله علیه و آله) هرگاه فاطمه(سلام الله علیها) را مى دید شادمان مى شد, بعضى از اصحاب به در خانه زهرا(سلام الله علیها) رفتند و فاطمه(سلام الله علیها) را دیدند که مقدارى جو روبروى اوست و آنها را دستاس مى کند و مى گوید: (ما عندالله خیر و ابقى;(2) آنچه در نزد خداست بهتر و پاینده تر است.)
آنان فاطمه(سلام الله علیها) را سلام گفتند و او را از حال پیامبر(صلی الله علیه و آله) و گریه وى آگاه نمودند. فاطمه(سلام الله علیها) ردایى کهنه را برخود پیچید که دوازده جاى آن, با شاخه هاى نازک درخت خرما وصله شده بود. چون بیرون شد سلمان فارسى او را نگریست و چشمش آن رداى کهنه را بدید, بگریست و گفت: (واى از این اندوه! دختران قیصر و کسرا حریر و دیبا بر تن دارند و دختر محمد(صلی الله علیه و آله) ردایى پشمینه و کهنه درپوشد که دوازده جاى آن وصله شده است!)
وقتى زهرا(سلام الله علیها) به حضور رسول خدا(صلی الله علیه و آله) رسید, عرض کرد: (اى رسول خدا(صلی الله علیه و آله)! سلمان از لباس من درشگفت شد, سوگند به خدایى که تو را به حق به پیامبرى برانگیخت, پنج سال است که من و على(علیه السلام) را تنها پوست گوسپندى است که روزها شترمان را روى آن علف دهیم و چون شب فرا رسد, آن بستر ماست و ما را متکایى است از پوست که داخل آن را از لیف خرما آکنده ایم!)
پیامبر(صلی الله علیه و آله) فرمود: (اى سلمان! به راستى که دخترم با گروه پیشتازان است!).
فاطمه (سلام الله علیها) پرسید: (اى پدر! چه چیز تو را به گریه آورد؟ رسول خدا(صلی الله علیه و آله) آیاتى را که جبرئیل(علیه السلام) آورده بود بر او بخواند. فاطمه(سلام الله علیها) از وحشت آن آیات بیفتاد, در حالى که مى گفت: اى واى! اى واى! بر کسى که داخل آتش گردد.)
سلمان چون این سخنان بشنید, گفت: (اى کاش گوسفندى بودم و اهل خانه مرا مى کشتند و پوست مرا مى دریدند و گوشتم مى خوردند, اما وصف جهنم را نمى شنیدم!).
ابوذر گفت: (اى کاش مادرم نازا بود و مرا به دنیا نمىآورد و درباره آتش چیزى نمى شنیدم!) 
مقداد گفت: (اى کاش پرنده اى در صحراهاى دور بودم و بر من حسابى نمى نوشتند و عقابى در کار نبود و سخن جهنم را نمى شنیدم!)
و امیرالمومنین(علیه السلام) فرمود: (اى کاش درندگان گوشت تن مرا مى دریدند و اى کاش مادر, مرا نزاییده بود و نام جهنم را نمى شنیدم!)
آن گاه على(علیه السلام) دستهایش را بر سر گذاشت و مى گریست و مى گفت: (واى از دورى راه و کمى توشه در سفر قیامت( .گناهکاران) در آتش مى روند و ربوده مى شوند. بیمارانى هستند که کس آنان را عیادت نکند و مجروحینى هستند که کس زخم ایشان را مرهمى ننهد. اسیرانى هستند که کسى آنان را آزاد نسازد! از آتش مى خورند و از آن مىآشامند و بین طبقات جهنم گردانیده مى شوند و پس از آن که لباسهاى پنبه اى مى پوشیدند جامه هایى از آتش درپوشند و پس از آن که در آغوش همسران خود بودند با شیاطین دمساز و همزنجیر مى گردند.)(3)

تسبیحات زهرا (سلام الله علیها)
تسبیحات فاطمه(سلام الله علیها) را فضیلتى بسیار است و گفتن آن در پى نمازهاى پنج گانه, بلکه همه نمازها ثوابى فراوان دارد و مصداق ذکر کثیرى است که قرآن مجید به آن امر فرموده است, چنان که صادق آل محمد(صلی الله علیه و آله) را پرسیدند: این که خداى عزوجل مى فرماید: (اذکروا الله ذکرا کثیرا;(4) خداى را یاد کنید یادکردنى بسیار, مقصود از ذکر کثیر در این آیه چیست؟)
فرمود: (هر کس تسبیح فاطمه(سلام الله علیها) را بگوید, از خداى یاد کرده و ذکر کثیر را به جاى آورده است!)
و نیز فرمود: (تسبیح فاطمه(سلام الله علیها) در پى هر نماز, نزد من محبوبتر است از این که هر روز هزار رکعت نماز به جاى آورم!)(5)
و ابوهارون را گفت: (اى ابوهارون! ما کودکان خود را همان گونه که به خواندن نماز امر مى کنیم, به گفتن تسبیحات فاطمه(سلام الله علیها) نیز فرمان مى دهیم پس تو هم بر این ذکر مواظبت کن و هر بنده که پیوسته تسبیح زهرا(سلام الله علیها) را بگوید, هیچ گاه بدبخت نگردد. )(6)
دعا پس از تسبیحات فاطمه(سلام الله علیها) مستجاب است و این ذکرهاى شریف را در ترازوى اعمال بندگان, وزن بسیارى است.
ابوجعفر(علیه السلام) فرمود: (هر کس تسبیح فاطمه(سلام الله علیها) را به جاى آورد سپس ازخداى آمرزش طلبد, خداوند وى را بیامرزد. این ذکرها گرچه با زبان صد کلمه بیش نیست اما در ترازوى عمل, هزار است و شیطان را دور مى سازد و خداوند رحمن را خشنود مى کند.)
در حدیث دیگرى فرمود: (تسبیح فاطمه(سلام الله علیها) از جمله ذکر کثیرى است که خداى از ما خواسته و فرموده است:(اذکرونى اذکرکم;(7) از من یاد کنید تا از شما یاد کنم. )(8)
به راستى سعادتمند کسى است که پیوسته از خواندن این ذکرهاى نورانى غفلت نورزد, چرا که این کلمات شریف هدیه اى است ربانى که رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فاطمه(سلام الله علیها) را عطا فرمود, چنان که در خبر است که باقر(علیه السلام) فرمود: (خداوند به چیزى از تسبیح و تمجید پرستش نشده است که فضیلت آن از تسبیحات زهرا(سلام الله علیها) بیشتر باشد و اگر ذکرى از این تسبیحات افضل بود, هر آینه رسول خدا(صلی الله علیه و آله) آن را به فاطمه(سلام الله علیها) مىآموخت.)(9)

هدیه اى نورانى
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) به سبب محبت و شفقت بسیارى که نسبت به فاطمه(سلام الله علیها) داشت, این تسبیحات را به وى هدیه داد. على(علیه السلام) در این باره به مردى از بنى سعد چنین فرمود: آیا از ماجراى خودم و فاطمه(سلام الله علیها) تو را آگاه سازم!؟ فاطمه(سلام الله علیها) با من زندگى مى کرد ـ و محبوبترین خویشاوندان نزد رسول خدا(صلی الله علیه و آله) بود ـ او آن قدر مشک آب به دوش کشید تا این که سینه اش مجروح گشت و با آسیاب گندم آرد کرد تا این که دستانش تاول زد و خانه را جارو مى کرد تا آن که لباسهایش غبارآلود مى شد و در زیر دیگ, آتش مى افروخت, تا جایى که جامه وى سیاه مى شد و به این سبب دچار سختى بسیارى گشت.
من( وقتى این وضع را مشاهده کردم) فاطمه(سلام الله علیها) را گفتم: نزد پدر خود رو و از او بخواه تا تو را خادمى دهد که کمک تو باشد و تو را از این سختى برهاند!
زهرا(سلام الله علیها) پیش رسول خدا(صلی الله علیه و آله) رفت اما گروهى را دید که بر گرد حضرت(صلی الله علیه و آله) نشسته اند و با او سخن مى گویند. حیایش مانع شد که با پیامبر(صلی الله علیه و آله) چیزى بگوید, پس بازگشت.
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) دانست که فاطمه(سلام الله علیها) از براى حاجتى آمده است. صبح فردا پیش ما آمد ما در بستر خفته بودیم. رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمود: السلام علیکم!
از حالتى که داشتیم حیا کردم که رسول خدا(صلی الله علیه و آله) را پاسخ گویم. 
پیامبر(صلی الله علیه و آله) دوباره فرمود: السلام علکیم! لیکن ما هیچ نگفتیم. براى سومین بار فرمود: السلام علیکم! در این لحظه دانستم که اگر جواب حضرت(صلی الله علیه و آله) را نگویم, باز مى گردد, زیرا شیوه آن جناب چنین بود که تا سه بار بر اهل خانه سلام مى گفت, اگر رخصت مى دادند, داخل مى شد وگرنه باز مى گشت. پس گفتم: و علیک السلام اى رسول خدا(صلی الله علیه و آله)! داخل شوید.
پیامبر(صلی الله علیه و آله) به اندرون خانه آمد و همان بالاى سر ما نشست. آن گاه پرسید: اى فاطمه(سلام الله علیها)! تو را دیروز چه حاجتى به محمد(صلی الله علیه و آله) بود(فاطمه (سلام الله علیها) ساکت ماند) و من ترسیدم اگر جواب حضرت(صلی الله علیه و آله) را نگویم, برخیزد. پس سر را بیرون آوردم و گفتم: به خدا سوگند, اى رسول خدا(صلی الله علیه و آله)! من شما را خبر خواهم داد( .سپس ماجراى سختى معیشت و کارهاى طاقت فرساى فاطمه(سلام الله علیها) را براى پیامبر(صلی الله علیه و آله) بیان نمودم و گفتم که فاطمه(سلام الله علیها) نیازمند چیست).
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمود: آیا به شما چیزى نیاموزم که برایتان از خادم سودمندتر است؟ هرگاه خواستید بخوابید سى و سه بار خداى را تسبیح و سى و سه بار حمد گویید و سى و چهار بار ذکر الله اکبر را بر زبان آرید.
در این لحظه فاطمه(سلام الله علیها) سر خود را بیرون آورد و سه بار گفت: من از خدا و رسول خدا(صلی الله علیه و آله) راضیم!(10)

کرامات
جابربن عبدالله گوید: چند روزى بود که رسول خدا(صلی الله علیه و آله) غذایى نخورده بود به گونه اى که به سختى افتاد و چون در خانه همسران خود چیزى نیافت, پیش فاطمه(سلام الله علیها) آمد و فرمود: (دخترم آیا در نزد تو طعامى هست که آن را تناول کنم, زیرا که من گرسنه ام!)
فاطمه(سلام الله علیها) گفت: (نه به خدا سوگند! پدر و مادرم فداى شما باد!).
وقتى پیامبر(صلی الله علیه و آله) از خانه فاطمه(سلام الله علیها) بیرون شد, همسایه اى دو گرده نان و پاره اى گوشت براى فاطمه(سلام الله علیها) فرستاد. زهرا(سلام الله علیها) آن طعام را گرفت و در ظرفى نهاد و روى آن بپوشانید و با خود گفت: (من این غذا را به جاى خود و فرزندانم, به رسول خدا(صلی الله علیه و آله) مى دهم!) و در آن زمان همه اهل خانه نیازمند وعده اى غذا بودند.
زهرا(سلام الله علیها) حسن و حسین(علیه السلام) را در پى رسول خدا فرستاد. هنگامى که پیامبر(صلی الله علیه و آله) بازگشت فاطمه(سلام الله علیها) گفت: (پدر و مادرم فداى تو باد! خداوند طعامى براى ما رساند که آن را پنهان ساخته ام!)
فرمود: (آن را بیاور!)
وقتى زهرا(سلام الله علیها) ظرف طعام بیاورد و درپوش آن را برگرفت مشاهده کرد که آن ظرف لبریز از نان و گوشت است. چون این بدید درشگفت شد و دانست که این بخشش از جانب خداى عزوجل مى باشد. پس پروردگار را سپاس گفت و بر پیامبر وى درود فرستاد.
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) وقتى ظرف پر از غذا را دید فرمود: (دخترم, این طعام از کجا تو را رسیده است!؟)
گفت: (هو من عندالله ان الله یرزق من یشإ بغیر حساب;(11) آن از جانب خداست و خداوند هر که را خواهد روزى بى حساب عطا فرماید.)
رسول خدا فرمود: (سپاس خدایى را که تو را مانند سیده زنان جهان در میان بنى اسرائیل ـ در زمان آنها ـ قرار داد و هرگاه خداوند به مریم روزى عطا مى کرد چون از وى مى پرسیدند( این طعام از کجا آمده است).)
مى گفت: (هو من عندالله ان الله یرزق من یشإ بغیر حساب.)
آن گاه رسول خدا(صلی الله علیه و آله) در پى على(علیه السلام) فرستاد و سپس جملگى از آن طعام بخوردند. (12)
سلمان گوید: فاطمه(سلام الله علیها) نشسته بود و پیش روى وى آسیاب دستى بود که با آن جو آرد مى کرد, در حالى که از دستان وى بر عمود آسیاب خون جارى بود و حسین(علیه السلام) در گوشه خانه از گرسنگى مى گریست. من عرض کردم: (اى دختر رسول خدا(صلی الله علیه و آله)! دستانت مجروح شده است! این (فضه) خادمه توست( .چرا او این کار را انجام نمى دهد؟))
فرمود: (رسول خدا(صلی الله علیه و آله) مرا سفارش کرده است که خدمت خانه, روزى بر عهده من و روزى بر عهده او باشد و دیروز نوبت فضه بود.)
سلمان گوید: (گفتم من آزاد کرده پیامبرم, بگذارید یا جو را آرد کنم یا حسین(علیه السلام) را آرام سازم.)
فرمود: (من براى ساکت کردن حسین(علیه السلام) مهربانتر هستم. تو جو را آرد کن.)
چون مقدارى از جو را آرد کردم, صداى اقامه نماز را شنیدم, برخاستم و به مسجد رفتم و با رسول خدا(صلی الله علیه و آله) نماز گزاردم, وقتى نماز پایان یافت آنچه دیده بودم به على(علیه السلام) گفتم. اشک از چشمان وى فرو ریخت و به سوى خانه رفت, سپس بازگشت در حالى که خندان بود.
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) سبب را پرسید. گفت: (نزد فاطمه(سلام الله علیها) رفتم و او بر پشت خوابیده بود و حسین نیز بر روى سینه اش به خواب رفته بود و در رو به رویش آسیاب مى گشت, بدون آن که دستى آن را بگرداند!)
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) لبخندى زد و فرمود: (یا على(علیه السلام) مگر نمى دانى که خدا را فرشتگانى است که در زمین مى گردند و تا روزى که قیامت بر پاى گردد, محمد(صلی الله علیه و آله) و آل محمد(صلی الله علیه و آله) را خدمت مى کنند!)(13)
نقل است که گاه مى شد که فاطمه(سلام الله علیها) در نماز بود و فرزند وى مى گریست و مى دید که گهواره به حرکت درآمد و فرشته اى آن را مى جنباند!(14)

شفاعت زهرا (سلام الله علیها)
دوستى فاطمه و فرزندانش موجب نجات مومنان و راه رسیدن به سعادت جاودان است. 
ابوجعفر(علیه السلام) فرمود( :روز قیامت) آن هنگام که فاطمه(سلام الله علیها) به در بهشت رسد, مى ایستد پس خداى وى را خطاب کند که اى دخترمحمد صلی الله علیه و آله( حبیب من, چه مى خواهى!؟ من فرمان داده ام که تو را به بهشت درآورند!
فاطمه(سلام الله علیها) گوید: پروردگارا! دوست دارم درمانند چنین روزى قدر و مرتبت من دانسته شود.
خداوند فرماید: اى دختر حبیب من, باز گرد و بنگر, پس هر که را یافتى که در قلب وى دوستى تو یا یکى از فرزندانت جاى دارد, دست وى بگیر و او را به بهشت درآور!
آن گاه ابو جعفر (علیه السلام) فرمود: سوگند به خدا, اى جابر! در آن روز فاطمه(سلام الله علیها) شیعیان و دوستان خود را( از میان اهل محشر) جدا مى سازد, همان گونه که پرنده اى دانه هاى خوب را از بین دانه هاى بد برمى گیرد( .سپس دوستان خود را به بهشت داخل مى کند).(15)

پی نوشت ها:

1 - حجر(15) آیات43 و 44.

2 - قصص (28) آیه60.

3 - بحارالانوار, ج43, ص87, ح9.

4 - احزاب(33) آیه41.

5 - وسائل الشیعه, (تحقیق موسسه آل البیت (علیهم السلام), چاپ اول, 1409 هـ.ق) ج6, ص443, ح5 و 2.

6 - همان, ص441, ح2.

7 - بقره (2) آیه152.

8 - وسائل الشیعه, ج6, ص442, ح3 و 4.

9 - همان, ص443, باب9, ح;1 بحارالانوار, ج43, ص64, ح56.

10 - بحارالانوار, ج43, ص82.

11 - آل عمران (3) آیه37.

12 - بحارالانوار,ج43, ص68, ح60. زمخشرى در کشاف همین حدیث را در هنگام بیان قصه زکریا و مریم آورده است.

13 - همان, ص28, ح33.

14 - همان, ص45.

15 - همان, ص65, ح57.

منبع : ماهنامه پاسدار اسلام - شماره 178