آیت الله سید محمد حسین حسینی طهرانی در جلد نهم مطلع انوار می نویسد: در روز شنبه، 20 جمادی الثانیه 1409 هجریۀ قمریه روز میلاد باسعادت حضرت صدیقه کبری فاطمه زهرا(سلام الله علیها) نامه ‏ای از شیخ البررة الکرام عماد الطائفة الفخام، آقای حاج میرزا محمدرضا مجاهد ـ طول ‏الله عمره ـ به دست حقیر از طهران در مشهد مقدس رسید که دو روز قبل مرقوم داشته بودند و به عنوان عیدی ارسال فرموده بودند.

حقیر برای حفظ آن مطالب در اینجا یادداشت نمودم: «... یکی از خطباء بنام آقای حاج شیخ فاضل تبریزی پس از تمام شدن بیانش بر منبر در کنار نشست و از سفری که در ماه جمادی‏ الثّانیه به مکّه و مدینه (1353 یا 1354 هجری شمسی) برای اداء عمره و زیارت مشرف شده بود، صحبت می‎نمود، می گفت: روزی که برای زیارت مرقد حضرت رسول اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم) وارد حرم مطهر شدم؛ دیدم عمله ها برای مرمت اساس مرقد مطهر داخل سرداب قبر می ‏شوند.

آقای شیخ فاضل گفت: من هم مقداری آجر برداشتم و به دنبال عمله ها به درون سرداب وارد شدم. چشمم به شکل قبور افتاد. با دقت مشاهده نمودم. در پشت سر قبور، قبری دیدم کنار محراب نمازگزاران بنا شده، روی آن این عبارت نوشته شده است: «فاطمةُ مُهجَةُ قَلبی و ابناها ثَمَرَةُ فُؤادی و بَعلُها نورُ بَصَری و الأئِمّةُ مِن وُلدِها أُمَناءُ رَبّی و حَبلٌ مَمدودٌ بَینَه و بَینَ الخَلقِ مَن تمسَّک بِهم نَجا و مَن تَخَلَّفَ عنهم هَوَی: فاطمه جان من است و دو پسرانش میوه دل منند و شوهرش نور چشم من است و امامان از فرزندانش امینان پروردگار منند که ریسمانی کشیده شده میان او و خلائقش می باشند. کسی که به آنان چنگ زده تمسک جوید، نجات می یابد و کسی که از آنان تخلّف ورزیده إعراض کند، در درۀ هلاکت سقوط می نماید.»

این حدیث عظیم المعنی و مبارک المراد را سید بن طاووس در طرائف و مجلسی در بحار الأنوار و شیخ سلیمان قُندوزی در ینابیع المودة و خوارزمی در مَقْتل و حَموئی در فرائد السِّمطَین و محمّد بن أبی الفَوارِس در أربعین و زمخشری در مناقب و شیخ جمال الدین حنفی موصِلی در دُرَرُ بَحرِ المناقب روایت کرده اند.

منبع: مهر