لحظه های معصوم عشق، بر شنزارهای تشنه حجاز باریده است.

صحرای سوزان شوق است و بر مأذنه های امروز، پیغام تازه نور روییده است.

همراه با کاروان سرنوشت، حادثه ای سپید، زیر آفتاب می ایستد.

ازدحام قافله نیاز را غزلستانِ «حجة الوداع» به خوبی سروده است:

ناگاه دست های غدیر، به تکبیر بالا رفت و دل ها به بشارتی

بارانی فراخوانده شدند. گویا همه ملکوت، تذهیبی بوده است

برای نگارش خطِ نورانیِ «مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ... .»

زمان، دوست داشتنی تر پیش رفت و برکه آن حوالی کوچک شد

در برابر حریقی از محبت که در دل عشاق افتاد.

شادی جهان به تکثیر رسید و تجلی رشیدترین

قامت دین، در آینه غدیر تماشایی شد.