عشق به حضرت سیدالشهداء علیه السلام زمانی كامل و منسجم است كه با رویكردی عالمانه نسبت به مقام و منزلت او و اهداف انقلاب سرخ و دین سبزش همراه باشد. پس باید او را شناخت تا عشق به او نیز حاصل آید.

اما به راستی می توان حسین (علیه السلام) را شناخت و فهمید كه او كه بود، چه بود و چه كرد؟ چه كسی می تواند با جرات ادعای معرفت او را بنماید. تنها راهی كه در این راستا متصور و معقول است بهره گیری از نور روایات است كه انسان هرگاه با نظر دقیق و علمی به فهم روایات نائل شود و به درك فقه الروایة برسد، آن گاه در حد فهم و ادراك خود می تواند اشراق شمس وجود آن حضرت را بر دل خود سرازیر ببیند. راستی مگر می توان حسین (علیه السلام) و بلكه ائمه هدی را از غیر طریق خدا و رسول و اهل بیت او شناخت؟ هرگز كه چنین امری از دایره تفكر هر متفكری بیرون است. اكنون به روایاتی چند از معصومین (علیه السلام) در فضیلت این معصوم مظلوم اشاره می رود:

از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) روایت است كه فرمودند : « حسین منی و انا من حسین » حسین از من است و من از حسین . راستی آن حضرت ، حسین را چگونه دید و با این سخن در كمال بار معنایی خود چه می خواست بگوید و چه گفت. آیا می توان گفت كه این سخن پیغمبر (صلی الله علیه وآله وسلم) فقط گویای یك ارتباط عاطفی بین او و حسین (علیه السلام) است. باید در كلمه « منّـی » بسیار تامل كرد.

اولین معنای آن این است كه اگر می خواهید مقام و منزلت حسین (علیه السلام) را بشناسید ، باید اول بفهمید كه من كیستم. « من » ی كه پیغمبر (صلی الله علیه وآله وسلم) می فرماید ناظر به دو امر است: یكی من الهی او و یكی من جسمانی و بدنی او. یكی ناظر به آن شخصیت قدوسی و ملكوتی او یعنی كسی كه اشرف اولاد آدم و خاتم الانبیا و المرسلین و موسس آخرین شریعت آسمانی است یعنی كسی كه اگر نبود جهان خلق نمی شد « لولاك لما خلقت الافلاك » و یكی ناظر به وجود جسمانی و همین بدن خاكی مقدس اوست. از این روی وقتی می فرماید حسین از من است یعنی بدانید : از پیغمبری است كه از نظر بعد جسمانی نیز پاك ترین بدن هاست. یعنی نه تنها حسین جزئی از بدن من است بلكه او برگرفته از جنبه آسمانی و منزلت پیغمبری من است. پس همانطور كه ظلم به من اخلال در رسالت من و دین خداست ، ظلم به حسین (علیه السلام) نیز اخلال در دین خدا و تحریف آن است. صدمه به او صدمه و تخریب بنای دین است چرا كه او جزیی از من است و من هم مظهر دین خدایم و این حدیث شریف در عین تبیین عظمت حضرت حسین (علیه السلام) نهیب خطیر و ترسناكی است برای امت او پس از خودش.

حسین (علیه السلام) ملاك ارزیابی اعمال

معنای دیگری كه از این حدیث استفاده می شود هدایت یابی و نجات عاشقان و پیروان حسین (علیه السلام) در ظل عشق به او و ضلالت و گمراهی در مخالفت با امر اوست.

توضیح آن كه رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) آینه تمام نمای خدا ( جل جلاله) و هادی خلق به سوی اوست ، پس مخالفت با او عین هلاكت است چنان كه اعتقاد و ایمان و تبعیت از او ، عین نجات و رستگاری است. « حسین منّی و انا من حسین» یعنی اكنون من پیغمبر ، چنین هستم حسین نیز چنین است.  او ، من است پس او هم ، آینه تمام نمای خدا و هادی خلق به سوی اوست. مخالفت با او ضلالت محض و ایمان و تبعیت از او عین هدایت و رستگاری است. چنانكه حدیث شریف « ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاة» بر این مطلب دلالت دارد.

در كامل الزیارت از قاسم بن محمد بن علی و او از پدرش و از جدش و او از عبدالله بن حماد الانصاری و او از عبدالله بن سنان نقل می كند كه گفت شنیدم از امام صادق (علیه السلام) كه فرمود : قبر حسین (علیه السلام) باغی از باغ های بهشت است . محل معراج ملائكه به آسمان است. هیچ ملك مقربی و نبی مرسلی نیست مگر این كه از خدای تعالی مسئلت می كنند كه اجازه زیارت قبر حسین (علیه السلام) را به آنها بدهد.

آنچه در این روایت مدنظر است كلمه شریفه « لیس من ملك مقرب ونبی مرسل » است. این كلمه در قالب نفی و اثبات است. یعنی هیچ ملكی و نبی مرسلی در آسمان ها و زمین نیست مگر این كه از خدا تمنای زیارت قبر حسین (علیه السلام) را دارند یعنی جبرئیلی كه ناموس وحی است ، میكائیلی كه ناموس رزق است ، اسرافیلی كه ناموس نفخ است ، عزرائیلی كه ناموس قبض است ، كروبیان ، قدوسیان ، سكان بیت المعمور ، حافظان عرش و خلاصه هر ملك مقربی و نیز آدم با داشتن مقام علم الاسماء ، ابراهیم با رتبه خلیل الهی ، موسی با منزلت كلیم الهی ، عیسی با منصب روح الهی و همه انبیاء از خدا تقاضای اذن زیارت قبر حسین بن علی (علیه السلام) را دارند. این است كه هنوز كه هنوز است بشر از دریافت راز و رمز حیات و شهادت و نهضت او عاجز مانده است.

منابع :

كامل الزیارات ، جعفربن محمد بن قولویه ، باب 15 ، حدیث 11، ص 116 .

عیون اخبار الرضا ، شیخ صدوق ، ج 1. ص  60 .

كامل الزیارات ، باب 39 ، حدیث 4 ، ص 225.

منبع : تبیان